„De grond zakte onder mijn voeten vandaan toen Coen dit vertelde”, zegt Elma. „Ik zag het ergens ook wel aankomen, want Coen ging af en toe al niet meer mee naar de kerk. Maar toen hij zei dat hij echt niet meer mee zou gaan, was dat een hele slag.”

Coen vertelt dat hij al jong zijn vragen had bij het bestaan van God. Al voor zijn tiende vroeg hij zich af wie God is en waar hij terecht zou komen als hij stierf. Die vragen bleven ook bij het opgroeien naar boven komen. Uiteindelijk besluit Coen dat hij niet meer in God kan geloven. „Als je er een label op wilt plakken: dat was mijn atheïstische periode.”

Maar het idee dat God niet bestaat, biedt ook niet het antwoord op zijn vragen. Mede door zijn verwondering over de natuur komt Coen tot de conclusie dat God er wel moet zijn. Alleen anders dan hem in de kerk wordt voorgehouden. „Ik ervaar de manier waarop God daar wordt voorgesteld erg limiterend. Voor mij is God ervaren het mooiste wat er is. Met de woorden die in de kerk voor God gebruikt worden, kan ik weinig. Voor mij werkt dat niet positief op mijn beeld van God.”

Dus gelooft Coen nu wel in God, maar bezoekt hij geen kerk. Elma is enerzijds dankbaar dat Coen uit zijn atheïstische periode is gekomen, maar anderzijds doet het haar pijn dat ze het fundamenteel oneens zijn over de kern van het christelijk geloof: de redding door Jezus Christus. „Voor mij is dat het belangrijkst. Daar heb ik het wel eens over met Coen, maar hij ziet het meer als een mooi verhaal.”

Beluister hier de aflevering: