De Amerikaanse Verenigde Methodistenkerk (UMC) besloot vorige week dat homo’s met een relatie ambten mogen vervullen. Op het eerste gezicht is dat niet zo’n schokkend bericht. Je kon dit toch al jaren zien aankomen? En er zijn toch al zo veel kerken waar dit mag?

Toch, wie dit bericht legt naast het relaas van de Finse politica Päivi Räsänen, die afgelopen dagen ons land bezocht, ziet een wonderlijke ontwikkeling. Zij wordt vervolgd omdat ze Bijbelteksten die homorelaties afwijzen instemmend heeft geciteerd. Christenen in andere landen kunnen om dezelfde reden voor het hekje komen te staan, waarschuwt ze. Ook in haar kerk, de Evangelisch-Lutherse Kerk, een van de grootste lutherse kerken ter wereld, zijn de meeste bisschoppen al voorstander van het toestaan van homorelaties.

Het is frappant hoe deze twee ontwikkelingen samenvallen: conservatieve christenen moeten de klassieke Bijbelse visie op het huwelijk voor de rechtbank verdedigen, maar worden tegelijkertijd in de steek gelaten door hun eigen kerk die de bakens verzet.

Het is verleidelijk om te denken dat het niet zo’n vaart zal lopen. Het lijkt er immers op dat deze ontwikkeling zich vooral voltrekt in kerken die ver afstaan van de gereformeerde leer: bij anglicanen, rooms-katholieken, luthersen en methodisten. En is de rechtspraak in veel Europese landen niet conservatief van aard? In de min of meer vergelijkbare kwesties van ds. Latzel en ds. Kort zijn de predikanten toch ook niet achter de tralies beland?

Wie zo denkt, heeft niet in de gaten dat deze twee ontwikkelingen –weerstand vanuit de homo- en genderbeweging én schuivende panelen door nieuwe inzichten over Bijbeluitleg– nauw met elkaar samenhangen. De achtergrond hiervan is de trend om veel waarde toe te kennen aan het individu, de persoonlijke beleving, de eigen motieven en inzichten. Die wegen zwaar, zowel bij wat de samenleving als discriminerend ervaart, als bij het oprekken van Bijbelse lijnen rond huwelijk, seksualiteit en ambt.

Deze ontwikkeling raakt ook de gereformeerde gezindte tot in de kern. Niet alleen bij de bekende vragen rond homoseksualiteit en openstelling van ambten voor vrouwen, maar dieper: bij het denken over seksualiteit, pornografie, gezinsvorming, huwelijkstrouw en echtscheiding, en ook over de loyaliteit aan ouders, gezagsdragers en de eigen kerkelijke kring.

De moed zou je in de schoenen zinken als je ziet dat die ontwrichtende krachten wereldwijd schade aanrichten. Maar Hemelvaartsdag werpt een ander licht op deze ontwikkeling. Christus zit nu aan Gods rechterhand als Voorbidder. Hij houdt Zijn kerk staande, in weerwil van aanvallen van binnenuit en van buitenaf. Hij is in de hemel, maar naar Zijn Godheid, majesteit, genade en Geest wijkt Hij nimmermeer van hen.