Geboren in een islamitisch milieu in Burkina Faso weet Kanko wat het is om in onvrijheid te leven. Als 5-jarige ondergaat ze de besnijdenis. Zelf spreekt Kanko over „genitale verminking”. „Als meisje werd mijn toekomst volledig bepaald en had ik geen zeggenschap over mijn lichaam. Hoe mijn leven eruit zou gaan zien? Mannen bedienen en kinderen baren.”

Dat leven blijkt niet voor Kanko weggelegd. Als ze tijdens haar studie journalistiek een Nederlander ontmoet, grijpt ze haar kans en gaat stage lopen bij een Nederlandse krant. In Nederland wordt ze verliefd op een Belg, ze verhuist naar België en maakt uiteindelijk de stap naar het Europees Parlement.

„Vroeger wilden ze mij opsluiten in mijn geslacht; nu in mijn huidskleur” - Assito Kanko, Europarlementariër uit België

Hypocriet

Als zwarte vrouw loopt Kanko in Europa tegen stigma’s aan. „Vroeger wilden ze mij opsluiten in mijn geslacht; nu in mijn huidskleur.” Racisme of antiracisme – het is allebei even erg, vindt Kanko. „Antiracisten zijn hypocriete verkapte racisten. Ze labelen zwarte mensen als slachtoffer en witte mensen automatisch als dader.”

„Ik benadruk dat elk individu voor zichzelf moet opkomen. Dus vinden ze mij geen goede zwarte. Ik moet volgens antiracisten links denken en in de slachtofferrol kruipen. Dat doe ik bewust niet.”

Kanko zelf is niet met haar huidskleur bezig. ”Ik ben niet zwart, ik ben Assita”, heet een hoofdstuk in ”Zoeken naar vrijheid”.

„Vrijheid is iets fragiels en wordt te snel voor lief genomen” - Assito Kanko, Europarlementariër uit België

Ochtend

Voor de centrumrechtse partij Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) maakt Kanko zich in het Europees Parlement hard voor de vrijheden die volgens haar onder druk staan. „Vrijheid is iets fragiels en wordt te snel voor lief genomen.”

Zowel islamitisch totalitarisme als wokisme bedreigen volgens Kanko de vrijheid in Europa. „Als ideeën niet meer mogen botsen, en alleen nog aanvaardbare gedachten geuit mogen worden, is dat gevaarlijk. Er ontstaat een zwijgcultuur, waarin verworven vrijheden ondergesneeuwd raken.”

Van de Franse feminist Simone de Beauvoir (1908-1986) leerde Kanko dat het belangrijk is haar gedachten aan het papier toe te vertrouwen. Dus schreef ze in de vroege uurtjes –„tussen vier en zes uur ’s ochtends ben ik op mijn productiefst”– ”Zoeken naar vrijheid”. Als wij het islamistisch totalitarisme en het wokisme niet verslaan, zullen zij ons te gronde richten, is Kanko’s redenatie.

Om de afbraak van vrijheden een halt toe te roepen, moet iedereen van de vrijheid van meningsuiting gebruikmaken, vindt Kanko. Zelf vindt ze in haar oma uit Burkina Faso haar inspiratiebron. „Als moslima genoot zij geen vrijheid. Scheiden was verboden. Maar op een dag verdween ze voorgoed om van haar vrijheid te gaan genieten.” Supermoedig, vindt Kanko. „Net als oma strijd ik voor de vrijheid die onder druk staat.”