Later deze maand, om precies te zijn op zaterdag 20 april, zullen de Christelijke Gereformeerde Kerken samenkomen in een zogenaamd convent . Plaats van vergadering: Veenendaal. In diezelfde week zal het zestig jaar geleden zijn dat er in het nabijgelegen Zeist ook een ontmoeting van vertegenwoordigers van kerken plaatsvond. Dat betrof de eerste conferentie van het Contact Orgaan Gereformeerde Gezindte, op 22 april 1964. Het COGG wilde toen en wil nog steeds een platform zijn waarop kerken van gereformeerd belijden met elkaar in gesprek zijn. Over wat? Over kerkelijke eenheid. Inmiddels dus al zestig jaren aaneen…

Die gewenste eenheid is nog steeds geen realiteit. Misschien zijn we er op dit moment zelfs verder vandaan dan ooit. Want die verscheurdheid is er inmiddels niet alleen tussen maar ook binnen de kerken. In een gesprek met enkele collega’s eerder deze week ging het over dat laatste. Over dreigende binnenkerkelijke scheuren. Een van de broeders bracht in dat verband die conferentie in 1964 in herinnering: de indrukwekkende lezing van de hervormde ds. G. Boer (1913-1973) onder de titel ”De gereformeerde gezindte nu en in de toekomst”. Veel van wat deze gepassioneerde prediker daar en toen zei, mogen we ook nu nog ter harte nemen. Het gaf mij aanleiding het betoog nog eens te lezen. Een beetje parafraserend geef ik er iets uit door.

Als we het over de kerk hebben, aldus ds. Boer, moeten we beginnen bij haar Hoofd, de Christus der Schriften. Hij is de door de Vader Gezondene, die op Zijn tocht ooit ons vaderland aandeed en nog aandoet in Zijn kerkvergaderend werk. Door Hem en rondom Hem ontstaat een proces van aantrekking en afstoting. Tweeërlei effect dus. Met Hem ontstaat de crisis die mensen en geslachten in beroering brengt. Tot het belijden van Zijn Naam dringt en drijft de Heilige Geest.

Van dit geconcentreerd levend belijden is de belijdenis der kerk de meer uitgebreide neerslag. Deze belijdenis wordt gedragen door de ware religie der Schriften. Deze religie der Schriften is in de belijdenis aan het woord. Daarom staan alle stukken, hoewel niet op gelijke afstand, in geestelijk verband met Hem, Die de Weg, de Waarheid en het Leven is. Dit alles vindt zijn concentratiepunt in de prediking. Deze prediking toch is de graadmeter van de overeenstemming tussen de belijdenis van de kerk der eeuwen enerzijds en het belijden van nu anderzijds.

Het is op dit punt, namelijk dat van de prediking, dat ds. Boer met nadruk op een reëel gevaar wijst. Dat bestaat daaruit dat de inhoud van de belijdenis niet meer de schat is waaruit wordt geput in prediking en praktijk. Alles wat in de belijdenis voorhanden is en in de prediking van nu niet meer als de schat van het Evangelie wordt verkondigd, wordt slapend bezit. Als dit zich uitbreidt, wordt het vergeten bezit. Daarbij blijft het niet. Want slapend en vergeten bezit wordt bestreden bezit en straks geëlimineerd bezit. Aldus de waarschuwing van wijlen ds. Boer. Hij spreekt nog nadat hij gestorven is in zijn oproep „tot bekering midden in de kerkelijke zorg”, namelijk tot Hem Die wacht om genadig te zijn…

De auteur is christelijke gereformeerde emeritus predikant.