Op de Golanhoogten zijn niet veel gezinnen die Yeshua volgen. De gezinnen die dat wel doen moesten voorheen ruim 40 minuten rijden om ergens een dienst bij te kunnen wonen. Sindskort is er echter een huisgroep in de regio, die ook wij regelmatig bezoeken.
In de context van de oorlog hebben de samenkomsten een ander karakter gekregen. Natuurlijk wordt het Woord verkondigd en wordt er gezongen, maar er is extra veel aandacht voor het intermenselijke. Een dikke knuffel en praktische ondersteuning is in deze tijden echt op zijn plek.
De oorlog markeerde ook een kleine toestroom aan nieuwe kerkgangers. Geëvacueerde families vanuit het grensgebied met Libanon trokken weg van het oorlogsgeweld, dieper Israël in. Een deel landde op de centrale en zuidelijke Golan en kwam zo in aanraking met onze huisgroep. Een van de nieuwe kerkgangers werd direct gepromoveerd tot vertaler.
Het Hebreeuws van de vertaler klonk perfect en daarom waren we verrast toen we hoorden dat hij van Libanese afkomst was. Libanon was jarenlang een christelijk baken, vertelde hij. In de jaren zeventig brak er echter een burgeroorlog uit, verloren de christenen hun meerderheidsstatus en werd hun situatie steeds zorgelijker, wat hen ertoe bracht buitenlandse bondgenoten te zoeken.
Aan Israëlische zijde werd verwantschap gevoeld met de positie van de Libanese christenen en daarbij was er een gedeelde vijand: Palestijnse terreurgroepen en de groeiende sjiitische invloed die uiteindelijk tot de vorming van Hezbollah zou leiden. Dit alles leidde tot een samenwerkingsverband waarin Israël de Libanese christenen ondersteunde en trainde.
De desastreuze burgeroorlog kwam na vijftien jaar tot een einde met een voor christenen ongunstige uitkomst. Hun positie verslechterde significant, vertelde de vertaler. Israël besloot asiel te verstrekken aan de duizenden Libanezen die met Israël hadden samengewerkt en zo werden de ouders van onze vertaler en hun kids Israëlische staatsburgers.
Ze vestigden zich in Metula, Noord-Israël. Vanuit hun woning kijken ze uit op hun voormalige vaderland. De herhaaldelijke beschietingen en evacuaties vormen een blijvende herinnering aan het feit dat Libanon niet meer is wat het ooit was; een verdrietige gewaarwording voor de familie.
De vertaler sluit het inkijkje in zijn leven af en begint met passie te bidden voor het Israëlische leger en de staat Israël. Zijn verhaal en zijn betrokkenheid raken ons zeer. We voelen verbondenheid in Yeshua en een stukje erkenning van de complexe keuzes waar we collectief en individueel zo regelmatig voor staan.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 54.
