Overspel is een Bijbelse reden tot scheiding. Erik mocht dus zijn huwelijk laten ontbinden. Maar hij stelde alles in het werk om zijn vrouw, met het kind van een ander, terug te krijgen.
Totaal overrompeld en geschokt is Erik, als hij op een dag thuiskomt en een brief op tafel vindt. Daarin laat Karin hem weten dat ze haar intrek heeft genomen bij een andere man. „Ik had dit totaal niet zien aankomen”, vertelt Erik, in de spreekkamer op een locatie van Stichting De Vluchtheuvel, een reformatorische organisatie die psychosociale hulp biedt.
Karin en Erik kennen elkaar al lange tijd. Na twee jaar verkering beloven ze elkaar trouw op „een mooie trouwlocatie op de Veluwe” en in de kerk. Het jaar ervoor is „pittig”, blikt Karin terug, „door heftige gebeurtenissen”. In die periode wordt ze via sociale media benaderd door een man die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt als zij. Ze spreken een keer af, wat Karin betreft „zonder bijbedoelingen”.
Als ze eenmaal is getrouwd, blijft de man contact zoeken met Karin. Ze ontmoeten elkaar vaker, zonder dat Erik hiervan afweet. Het contact groeit uit tot een buitenechtelijke relatie. „Ik stond in die tijd niet stevig in m’n schoenen en ben de weg totaal kwijtgeraakt”, zegt Karin.
Als ze ontdekt dat ze zwanger is van haar ‘vriend’, ziet ze in eerste instantie geen andere oplossing dan met hem verder te gaan. Op een moment dat Erik niet thuis is, pakt ze een groot deel van haar spullen bij elkaar. Voordat ze de deur achter zich dichtdoet, laat ze een bericht achter waarin ze melding maakt van de zwangerschap en haar vertrek.
Harde klap
„Ik kon niet geloven dat het waar was”, zegt Erik over het moment dat hij het bericht vindt. „Het was een heel harde klap, ik was helemaal van de wereld.” Hij probeert meer te weten te komen over de man naar wie Karin is vertrokken. „Ik ben direct op onderzoek uit gegaan op internet om te weten te komen wie hij was en kwam erachter dat hij niet deugt.”
Vanaf het eerste moment ben ik helemaal gegaan voor het terughalen van mijn vrouw
Als Karin een poosje bij de man in huis is, slaat ook bij haar de twijfel toe. „Bij hem wonen was toch anders dan hem af en toe zien. Ik kwam erachter dat hij verschillende keren tegen me gelogen had. Waar ben ik mee bezig? vroeg ik me af. Bovendien miste ik Erik best wel en liet hij me steeds merken dat hij me heel graag terug wilde.”
Aan dat laatste heeft Erik nooit getwijfeld, zegt hij. „Ik denk dat dit met mijn karakter te maken heeft. Ik vind trouw heel belangrijk. Ook kende ik Karins karakter en haar zorgen en verdriet. Het besef dat ze in de problemen zat, gaf me extra kracht om te proberen haar terug te krijgen. Daarnaast is het ook de genade van God. Vanaf het eerste moment ben ik helemaal gegaan voor het terughalen van mijn vrouw.”
Na enige tijd besluit Karin de weg terug voorzichtig in te slaan. „Ik had er eerlijk gezegd niet heel hoge verwachtingen van, maar dacht: laat ik het een kans geven.” De stap om in één keer terug te keren naar Erik is groot. Daarom gaat ze eerst naar een opvangplek voor mensen die tot rust moeten komen. Erik zoekt haar daar verscheidene keren op. „Op die manier konden we weer langzaam naar elkaar toe groeien.”
Hulp
Karin beseft dat de weg die ze is ingeslagen „echt fout” was. Als ze nog maar kort op het tijdelijke opvangadres is, merkt ze bovendien dat ze de vertrouwde thuissituatie steeds meer gaat missen. „Al vrij snel heb ik toen aan Erik gevraagd: „Vind je het goed als ik weer thuis kom wonen?” Daar was hij blij mee. We beseften wel dat we hulp nodig hadden en waren daarvoor inmiddels al naar De Vluchtheuvel gegaan, waar we gelukkig gelijk terechtkonden. Ik wilde echt aan mezelf werken.”
In gesprekken met een psychosociaal therapeut komt onder meer ter sprake hoe gebeurtenissen uit het verleden kunnen doorwerken in een relatie. Ook is er aandacht voor het onderlinge vertrouwen dat weer moet groeien. Dat begint met kleine dingen. „Als ik een beetje lang achter m’n mobiel zit, vraagt Erik weleens een beetje bezorgd met wie ik zit te appen.”
Bij de organisatie Siriz krijg Karin in de eerste periode praktische en juridische hulp. Het is voor haar duidelijk dat ze geen enkel contact meer wil met de vader van haar kind. Erik toont zich in staat om zijn vrouw haar misstap te vergeven en het ouderlijk gezag over het kind op zich te nemen. Voor Karin is dat heel belangrijk. „Nu kunnen we hem samen een christelijke opvoeding geven, die hij niet gehad zou hebben bij zijn biologische vader.”
Schuldbelijdenis
Het echtpaar heeft ook contact met de wijkouderling. „Die heb ik meteen ingelicht, toen Karin was vertrokken”, zegt Erik. Voor Karin is de drempel om met een ambtsdrager in gesprek te gaan hoog. Daarbij speelt mee dat ze in een eerdere situatie meeleven vanuit de kerkenraad heeft gemist. „Ik dacht: nu kunnen ze ineens wel komen om met het vingertje naar me te wijzen, ik weet zelf echt wel dat ik fout ben geweest. Maar het werd toch een fijn gesprek met de wijkouderling. Later hebben we hem ook nog een aantal keren gesproken.”
Tijdens het eerste gesprek leest de wijkouderling Psalm 93. Erik: „Vooral het vierde vers sprak mij erg aan: „Doch de HEERE in de hoogte is geweldiger dan het bruisen van grote wateren, dan de geweldige baren der zee.” Hij is veel sterker en machtiger dan de duivel en onze moeilijkheden. Ik heb vaak aan de Heere gevraagd of Hij deze woorden wilde waarmaken, ook om Karin terug te halen. En de Heere heeft Zijn Woord waargemaakt.”
Ik heb mijn jawoord gebroken; dat weegt heel zwaar
Na verloop van tijd geeft Karin, die vanwege haar overspel onder stille censuur is geplaatst, aan schuldbelijdenis te willen doen. Voorafgaand daaraan heeft het echtpaar een gesprek met de predikant. Karin: „De dominee vroeg aan Erik of hij me echt kon vergeven. Dat bevestigde hij. Anders zou de dominee het hebben afgeraden om op dat moment schuldbelijdenis te doen. Normaal gesproken zou het ook pas na twee jaar hebben gekund, hoorden we. Maar omdat de dominee geloofde dat de schuldbelijdenis oprecht was en omdat we de baby wilden laten dopen, kon dat nu toch eerder.”
Omdat de situatie van het echtpaar niet breed bekend is, heeft er geen openbare schuldbelijdenis plaats. „We kwamen samen met de predikant, de wijkouderling en de scriba. Er werd onder meer uit de Bijbel gelezen en gebeden. Ik heb kort verteld wat er was gebeurd en mijn schuld beleden. Ik heb mijn jawoord gebroken. Dat weegt heel zwaar. Maar de Heere heeft mij stilgezet, waardoor ik niet op de verkeerde weg verder ben gegaan. Dat moet Gods ingrijpen zijn geweest. Daarna sprak Erik opnieuw uit dat hij mij vergeven had en het kind als zijn eigen kind aannam.”
Negeren
In de beperkte kring die van de ingrijpende situatie afweet, reageren sommigen op een manier die Karin lastig vindt. „Bijvoorbeeld doordat ze me negeren of ontwijken, zoals een familielid dat me lange tijd niet heeft aangekeken. Dan denk ik: is het zo moeilijk om te praten tegen iemand die een zonde heeft begaan en dat zelf heel goed weet? Door niet met zo iemand te praten, maak je het voor die persoon alleen maar zwaarder.”
Karin heeft het idee dat mensen „zich soms snel een beeld vormen van een situatie en hun oordeel klaar hebben, zonder dat ze weten wat er precies is gebeurd. Er wordt veel gekletst, ook in de kerk, terwijl je beter voor de ander kunt bidden. Maar gelukkig hebben we ook ervaren dat er meer mensen waren die niet boven ons, maar naast ons gingen staan. Voor die steun zijn we dankbaar.”
Karin en Erik heten in werkelijkheid anders. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend.
