Godshuizen, monumentale bedehuizen, waarvan de torens als vingers naar de hemel wijzen, staan steeds vaker leeg. Wie het gebouw binnentreedt, kan onder de indruk zijn van de sacrale stilte. Totdat zachte gewijde orgelklanken en het versluierde licht dat door de glas-in-loodramen valt plotseling plaatsmaken voor harde techno beats en flitsende laserstralen.
De gedachte dat zo’n gewijde ruimte tegelijkertijd het podium is voor een dansfeest, zal elke christen tegen de borst stuiten. Dat is de reden waarom Apeldoornse kerken protest aantekenen tegen het evenement dat op 1 maart in de Loolaankerk georganiseerd wordt.
Dit dancefeest staat niet op zichzelf, een paar weken later is er een party in de Lebuïnuskerk in Deventer, een zogenaamde ”silent disco”. De organisatie daarachter zoekt juist bijzondere plaatsen op: komende maanden staan er nog een tiental kathedralen in Engeland op het programma. Eind vorige week was de befaamde kathedraal van Canterbury het toneel voor zo’n disco. Kennelijk heeft zo’n bijzondere ruimte grote aantrekkingskracht op mensen die waarschijnlijk de volgende zondag niet allemaal de kerkdienst bezoeken die in hetzelfde gebouw plaatsvindt.
Hoe terecht zijn het verdriet en de verontwaardiging van christenen die moeite hebben met deze feesten in de kerk in hun woonplaats? Er gaat immers geen week voorbij of er zijn zulke party’s, in evenementenhallen of loodsen op industrieterreinen aan de rand van de stad? En, om wat verder van huis te gaan: in de zuidelijke provincies van ons land was het begin deze week één groot en ordinair feest, het traditionele carnaval dat aan de jaarlijkse lijdenstijd voorafgaat?
Ja, het verdriet en die verontwaardiging zijn zeker terecht, want dat deze feesten nu ook in kerken gehouden worden, laat zien dat er in ons land nauwelijks weerstand meer is tegen deze weerzinwekkende evenementen. Overigens, er ís wel een rem, want de stichtingen die kerkgebouwen beheren, kunnen wel degelijk beperkingen opleggen aan het medegebruik of het multifunctioneel gebruik ervan.
Deze ‘kerkfeesten’ en de leegstaande kerken in de grote steden zijn dus een graadmeter van de voortschrijdende secularisatie. Toch past hier ook enige relativering. Zeker, een kerkgebouw is meer dan een hoop stenen en is een symbool op zich dat God Zijn kerk heeft in dit land, niet alleen vroeger maar ook nu. Echter, kerkgebouwen zijn niet heilig, zijn geen godshuizen –dat is een roomse gedachte– maar gebedshuizen. God woont niet in tempels die met handen zijn gemaakt. De Heere Jezus sprak vanaf een berg of een schip. Op de rustdag komen christenen niet bijeen vanwege het kerkgebouw, maar ze komen samen met „de gemeente Gods”, zegt de Heidelbergse Catechismus, daar waar het Woord van God klinkt, al is het in een grot, schuur of café. Of in een mooi kerkgebouw, want dat is de enige preek die veel Nederlanders nog zien. Maar het voortbestaan van Zijn kerk hangt daar niet vanaf.
