Janira (24) heet ze en ze is doof. En dan toch aan de slag in een druk restaurant? Dan moet er iets bijzonders zijn gebeurd. We zijn immers in Guinee-Bissau. En daar hebben mensen andere ideeën over dove mensen als dat wij hebben. Een tante van Janira vertelt me er over. Toen duidelijk werd dat Janira doof was, wist haar familie er geen raad mee. „Janira’s moeder –inmiddels overleden– was mijn jongste zus en zij wilde van het meisje af. Een doof kind kan niets en wordt een last voor de familie, dacht ze. En ik was het daarmee eens.” Toen bleek dat het meisje ook niet kon leren praten, bezocht haar oma toverdokters om haar te genezen. Sommige ingrepen gingen zo ver dat er aan Janira’s tong werd gesleuteld omdat die „vast zou zitten”. Intussen groeide Janira op als een eenzaam meisje. Ze ging niet naar school en werd op straat gepest. „Wij hadden medelijden met haar”, vertelt tante. „Maar we wisten niet hoe we haar konden helpen.”

Vanuit haar stille wereldje doet Janira wat er van haar verwacht wordt: borden laten volscheppen…

…en volle borden bij de gasten brengen.

Dat veranderde toen Janira bij familie terecht kwam die in Buba woonde, een stadje in het binnenland en „toevallig” ook de plaats waar Stichting Kimon (project Jedidja) is gevestigd. Al gauw ging het nieuws rond: Kimon zorgt dat dove kinderen naar school gaan. Zo regelen ze een tolk en betalen schoolgeld. Daarna duurde het niet lang of Janira zat als 12-jarige voor het eerst in de schoolbank. Het was het begin van een klein wonder in haar leven: van weggestopt en genegeerd naar tewerk gesteld en gewaardeerd. Het is deze op de Bijbel gebaseerde boodschap van Kimon die Janira nu bij elk bord rijst dat ze rondbrengt, verspreidt. Ook nog eens op een plek waar het een komen en gaan is van mensen. Dan kan het hard gaan met de verspreiding van die boodschap.