Hij ging naar zijn vriendin in kibboets Be’eri om het joodse feest Vreugde der Wet te vieren. Terroristen van Hamas overvielen de gemeenschap en ontvoerden Ofir Engel naar de Gazastrook. Opa Yosef Avi Yair: „We moeten blijven hopen dat hij terugkomt.”
Zaterdagmorgen acht uur. In kibboets Ramat Rachel, net onder Jeruzalem, gaat het luchtalarm af. „We werden wakker van het lawaai en zijn naar de televisie gerend”, vertelt Yosef Avi Yair Engel telefonisch vanuit Israël. „Meteen was duidelijk dat er een oorlog in de Negev was begonnen. We zijn daarna naar de schuilkelder gegaan om te wachten tot het veilig was.”
Engel, zijn vijf kinderen en hun veertien kleinkinderen wonen allemaal in Ramat Rachel. Alleen kleinzoon Ofir (17) was vorige week donderdag naar kibboets Be’eri gereisd om het einde van het Loofhuttenfeest en Simchat Tora bij zijn schoonfamilie te vieren. En juist in die gemeenschap, op een steenworp afstand van de Gazastrook, hield Hamas afgelopen zaterdag op een gruwelijke manier huis. Soldaten troffen kort na het bloedbad meer dan honderd lichamen van verminkte en vermoorde inwoners aan.
„We spraken die zaterdagmorgen nog met zijn vriendin, terwijl ze met Ofir en haar familie in de schuilkelder zat”, blikt Engel terug. „Om twaalf uur stuurde ze nog een foto van onze kleinzoon. Daarna hebben we niets meer van hen vernomen.”
Pas ’s avonds hoorde Engel wat zich in Be’eri had afgespeeld. Over het afslachten van tientallen Israëliërs, onder wie baby’s en kleine kinderen. Over verkrachtingen en het levend verbranden van burgers. En over de ontvoering van zijn kleinzoon. „Palestijnse terroristen braken rond half drie de schuilkelder open. Ze namen Ofir en zijn schoonvader mee in een zwart voertuig, vermoedelijk een jeep. Zijn vriendin slaagde er met haar moeder en twee zussen in te ontkomen en zich elders te verbergen. Uren later heeft het leger hen gevonden en naar een veilige locatie gebracht.”
Holocaust
Dat Ofir is meegenomen, sterkt de van oorsprong Nederlandse Engel in de hoop dat zijn kleinzoon nog in leven is. „Maar zeker weten doen we dat natuurlijk niet. We houden rekening met de optie dat hij is overleden. En als je in handen van Hamas bent, wat is je leven dan nog waard? Het is verschrikkelijk. We zijn de hele dag als familie bijeen en proberen elkaar sterk te houden. We kunnen alleen maar hopen dat hij terugkomt. We móeten hopen.”
Over de bedoelingen en werkwijze van de Palestijnse terreurbeweging maakte de Israëliër zich al geen illusies. „Hamas stond niet bepaald als menselijk bekend. Maar wat er nu is gebeurd, is werkelijk ongelooflijk. Kinderen zijn met messen afgeslacht. Dit soort dingen gebeurde niet eens in de Holocaust.”
Intussen zegt Hamas dat ze een moeder en twee kinderen heeft laten gaan. Turkije onderhandelt met de radicaal-islamitische groep over vrijlating van gijzelaars. En VN-chef António Guterres eist dat Hamas alle ontvoerde burgers en soldaten overdraagt.
Engel heeft geen mening over onderhandelingen met terroristen over de gijzelaars in Gaza. „Dat is voor mij hogere politiek. De wereld moet doen nodig is om onze kinderen vrij te krijgen. En ons leger moet aan het werk om een einde aan deze terreur te maken.”
