Het verschil kan bijna niet groter zijn: tussen het begin van de tocht in hartje Den Haag en de finish op het Scheveningse strand. En ondertussen heb je het nodige aan cultuur en natuur opgesnoven.
Het handige van een NS-wandeling is dat je je auto niet hoeft te parkeren. Stap uit de trein en start direct met de route. In dit geval bij station Den Haag Centraal, waar de drukte van de hofstad je direct omgeeft. Het kaartje en de routebeschrijving bieden houvast – en gaandeweg blijkt dat de Stichting Wandelnet goed werk geleverd heeft: de route is uiterst helder en de achtergrondinfo leerzaam.
In eerste instantie zijn het de bekende highlights: het Mauritshuis, de Hofvijver, het Torentje, Paleis Noordeinde. Hoewel, je kunt al tig keer langs het Binnenhof gelopen zijn en nog nooit Johan van Oldenbarnevelt hebben zien zitten, uitkijkend op de Hofvijver.
Ook bij het Nationaal Monument Plein 1813, met het enorme standbeeld van koning Willem I (1772-1843), een verrassing. Halverwege de treden naar de kolos in grote zwarte letters: ”Eben-Haezer”. En verderop nog meer spreuken en teksten ontleend aan de Bijbel. Blijkbaar was het bij de oprichting van het monument in 1869 nog de normaalste zaak van de wereld om de bevrijding van de Fransen rechtstreeks aan God te danken.
Na de cultuur –je passeert Panorama Mesdag en het Vredespaleis– komt de natuur: de Scheveningse Bosjes. Ooit een enorm jachtgebied voor de graven van Holland, nu een mooi park. Vervreemdend om te lezen dat de meeste bomen van na de Tweede Wereldoorlog stammen: de Duitsers hadden meer schootsveld nodig en kapten het glooiende duinbos daarom grotendeels. Deze eerste week van januari is het in dit stadsbos na al die regenval vooral goed kijken waar je loopt, om geen natte voeten te krijgen.
Door het Westbroekpark gaat het, een honderd jaar oud landschapspark in Engelse stijl, met aan het eind het Rosarium. En dan ben je ineens in Scheveningen – de karakteristieke Nieuwe Badkapel met z’n dubbele torenpartij staat je vriendelijk op te wachten.
Wie door wil lopen, kan langs de noordkant van Den Haag via duinen, bossen en parken weer naar het station – dan wordt de route 19 kilometer. Wij kiezen voor de korte variant: we willen de zee zien. De tram zal ons wel weer naar Den Haag Centraal brengen.
Bij het Kurhaus de duinen over, en daar ligt-ie: de zee die altijd trekt. Hekken maken helaas een deel van het strand ontoegankelijk. Maar de Pier is open. En dus moeten we de uitkijktoren even proberen.
Het begint al te schemeren, de kustlijn wordt langzaam verlicht. Wat een mooi uitzicht heb je hier!
