Wie denkt dat het cancelen van kunstenaars een nieuw fenomeen is, zou de levensloop van de pianist-componist-psychiater Hans Henkemans (1913-1995) moeten bezien.

Hij had een prachtige loopbaan als pianist en componist achter de rug, maar toen hij zich medio jaren 60 misprijzend uitliet over de toen moderne muziek –die zou totaal geen rekening houden met de emoties die bij de luisteraar zouden moeten worden opgeroepen– werd hem dat niet in dank afgenomen. Het podium werd hem ontnomen, hij mocht niet meer spelen en zijn composities werden niet meer geprogrammeerd. Gelukkig hebben we nog wel zijn opnamen van Debussy, en Mattias Spee ontrukt in het tweede deel van zijn serie ”Eclipse” Henkemans’ pianomuziek aan de vergetelheid.

En terecht! Zijn pianoconcert opus 1 is een prachtig werk, en dat geldt ook voor de sonate en de sonatine. Je merkt dat Henkemans veel Mozart en Debussy speelde: zijn eigen klanktaal leunt daar tegenaan, maar niettemin wist hij heel goed een eigen toon te treffen. Het is overwegend intieme, wat beschouwende muziek, hoewel er af en toe ook zeker wordt uitgepakt.

De toppers van deze cd zijn voor mij de sonatine en het adagio met variaties, beide nooit eerder opgenomen. Spee houdt van deze muziek. Dat vertelt hij niet alleen in het booklet, maar hij laat het ook horen, ook in de door hemzelf gecomponeerde intermezzi tussen de stukken van Henkemans door. Verrassende cd!

Eclipse, vol. 2: Hans Henkemans, Mattias Spee, piano; TRPTK (LC 55312); € 21,-; bestellen: trptk.com