Weinig dieren krijgen zo veel aandacht als de wolf. Bijna dagelijks wordt er in de media iets over gemeld, hetzij omdat er een incident is geweest, hetzij om mensen te instrueren hoe men dient te handelen bij een (dreigende) confrontatie met het beest.
Steeds is de teneur: wolven zijn schuw, tamelijk ongevaarlijk en gaan meestal voor mensen op de loop. Mocht de wolf zich dreigend gedragen, dan is het advies: Maak u groter dan u bent, roep luid en kijk het dier boos aan. Dat helpt in vrijwel alle gevallen.
Toch blijft de wolf bij mensen angst inboezemen. Dat is al eeuwen zo. Het sprookje van Roodkapje is het bewijs. Dat onderstreept het beeld: wolven zijn gevaarlijke dieren, die er niet voor terugdeinzen om mens en dier te verscheuren en te verslinden.
Dat de wolf graag bijt, zullen boeren van wie de kudde getroffen is, bevestigen. Er zijn veehouders die inmiddels behoorlijke verliezen hebben geleden. Dat raakt hen. En ook al krijgen zij van de overheid voor de gedode dieren een schadebedrag ter compensatie, voor hen is het verlies van een of meer schapen meer dan het verlies van zomaar een product. De veehouder heeft immers een band met zijn beesten.
Het is daarom ook logisch dat een boer probeert zijn veestapel te verdedigen wanneer een wolf zijn dieren aanvalt. Zoals een schapenhouder vorige week deed. En het feit dat de desbetreffende wolf daarbij de boer beet, bewijst dat het met dit beest oppassen is geblazen. Dat de burgemeester daarop besloot de wolf dood te laten schieten, is ook verklaarbaar. Meerdere experts hebben er in de achterliggende week op gewezen dat bij dit dier herhaling niet was uitgesloten. Waarbij inderdaad onderzocht moet worden of het afschieten van deze wolf binnen de bestaande regels mocht.
Tegelijk laat de verhitte discussie over dit incident zien hoezeer het debat over de wolf en zijn status gepolariseerd is. Tal van organisaties hebben zich inmiddels over de dood van het beest uitgesproken. De boer die de wolf probeerde te verjagen wordt onverstandig handelen verweten. De burgemeester die opdracht gaf het beest dood te schieten wordt weggezet als een boef.
Het is echt schrijnend als men de heftigheid van deze discussie vergelijkt met de gelatenheid die er is over de drie moorden die er sinds de dood van de wolf in ons land plaatsvonden. Wie op dat verschil let, kan –wellicht onterecht– de conclusie trekken dat het leven van een wolf kennelijk belangrijker is dan dat van een mens.
De discussie over de omgang met de wolf is gebaat bij meer nuchterheid en realiteitszin. Dat de wolf is teruggekeerd naar Nederland, is een feit. Dat het dier meestal ongevaarlijk is voor mensen, is ook waar. Tegelijk blijft voorzichtigheid geboden. Een wolf is geen knuffelbeer. Er moet voor veehouders ruimte zijn hun dieren te beschermen. Een boer die dat doet, doet niets verkeerds.
