Met een buurtbewoner wisselen we wekelijks onze kranten uit, zodoende lezen we twee christelijke dagbladen. Na een week de krant lezen en het journaal kijken, dringt zich voortdurend de knellende vraag op wat het wereldnieuws met je doet? Welke kant drijft het je op? Cynisme? Moedeloosheid? Depressiviteit? Berust u erin of vlucht u ervoor weg? Wordt u wellicht fanatiek en hulpvaardig? Misschien roept het wel bewogenheid en betrokkenheid bij u op. Of dankbaarheid voor het goede wat u nog mocht ontvangen.

Slechtnieuwsgesprekken

Wat de moderne mens van nu op een dag over zich uitgestort krijgt, dat las of hoorde een Middeleeuwer zijn hele leven niet. Wat doen al deze dagelijkse ‘slechtnieuwsgesprekken’, met ons? Het abonnement op de krant opzeggen en abonnee worden van een mooi dierenmagazine? Een magazine over landelijk wonen aanschaffen? Het is toch heel verleidelijk om je terug te trekken in een comfortabele, veilige bubbel en alle ellende buiten de deur te houden. Wegwezen met die ordeverstoorders. Ik wil een stil en gerust leven. Ramen en deuren dicht en de kachel aan. Leuke dingen doen als lekker uit eten of reizen naar zonovergoten stranden.

Salomo heeft in Prediker alles uitgeprobeerd om de vicieuze cirkel van de zinloosheid en vruchteloosheid te doorbreken. Het is hem niet gelukt. En het zal ons ook niet gaan lukken. De onrust en onvrede zal steeds weer opnieuw de kop op steken. IJdelheid en vluchtigheid, zegt Salomo daarover. Naast mijn kranten met veelal ‘slechtnieuwsgesprekken’, neem ik dagelijks het nieuws van de Bijbel ter hand. Met een gepijnigd hoofd en een bezwaard hart en een aangesproken en aangeraakt geweten, en gebogen knieën en open handen stort ik mij op Zijn goede Woord. Prediker 12 vers 1 zegt: „Denk aan uw Schepper in de dagen van uw jeugd.” Maar ook tijdens de periode dat je jongvolwassen bent of op middelbare of hoogbejaarde leeftijd bent gekomen. In alle fasen van ons leven. Op hoogte- en dieptepunten. Tijdens het briesen van de storm en tijdens het suizen van een zachte bries.

Pendelen

Bij kribbe en kruis, aan Zijn voeten en op Zijn schouders mag ik mijn last neerleggen. Mijn hoofd en hart en handen rusten. Mijn bekommernissen mag ik op Hem werpen. Daar, bij Hem, komt mijn onrustige hart tot rust. In parafrase van Petrus: „Mijn God, als U er niet was, waar zou mijn bezwaarde hart en mijn vermoeide hoofd het dan moeten zoeken? U alleen hebt woorden van eeuwig leven.” Daarom mag ik dagelijks pendelen, van krant naar Bijbel en weer terug. Zo houd ik het vol. Leegstorten en opnieuw vullen. Zijn woorden zijn troostend, helend, bemoedigend, richting wijzend, hoop- en maatgevend. Nu we staan op de drempel van een nieuw jaar. Zo mag het ook zijn in 2023 en alle dagen van mijn leven die nog volgen. Dag in, dag uit; jaar in, jaar uit; eeuw in, eeuw uit.

Dus blijf ik mijn christelijke kranten ook het in nieuwe jaar lezen. Doelbewust. Want het blijkt nuttige functies te hebben. Het vertelt mij hoe de wereld ervoor staat. Het brengt mij dagelijks bij de eeuwige Bron. Het zet mij aan tot actie, geven en delen. En het houdt mij nuchter en waakzaam, scherp en alert, biddend en lezend. Het geeft mij moed, kracht en volharding.

Daarom ben ik dankbaar dat de krant mij een bril aanreikt om kritisch te blijven denken en scherp te blijven zien. Dat die mij een gehoorapparaat geeft om invoelend te blijven luisteren en een podium biedt om schrijvend te reflecteren. En ik ben dankbaar dat God mij in Zijn Woord een bril aanreikt om kritisch en hoopvol te blijven denken en scherp, liefdevol en vergevend te blijven zien en handelen. Wie leest en luistert, blijft wakker. En weet meer.

De auteur is docent, theoloog en betrokken lezer.