Ondanks dat Open Doors rondom Kerst geen speciale schrijfactie voor vervolgde christenen houdt, ziet de organisatie beduidend meer kaartjes binnenkomen in december. „Gemiddeld zijn het er 70 tot 100 per maand, nu zitten we al over de 200”, zegt woordvoerder Wimco Ester. „En ik verwacht dat we op de 400 uitkomen.”

Hoe hij dat verklaart? „Mensen hebben de gewoonte in december kaartjes te sturen om elkaar zegen en het goede te wensen”, zegt Ester. „Maar ook de vrijheid die wij in Nederland hebben om tijdens Kerst bij elkaar te komen, doet mensen zich afvragen wat ze kunnen doen voor vervolgde broeders en zusters. Dan is een kaartje sturen relatief makkelijk en mooi om te doen.”

Ook SDOK (Stichting De Ondergrondse Kerk) houdt geen specifieke schrijfactie met Kerst. Wel organiseert de stichting vier maal per jaar een ”bemoedigingsactie” met kaarten, waar zich per keer een kleine 2000 mensen voor aanmelden. „We zien niet dat dit in december meer is”, zegt woordvoeder Richard Groenenboom.

Dekmantel

In de periode rond Kerst kan een kaartje nog bemoedigender zijn, weet Ester. Want christelijke feestdagen zijn vaak ook extra gevaarlijke tijden voor christenen in landen met vervolging. Overheden en extremistische groepen grijpen dit moment aan om extra hard op te treden of aanslagen te plegen.

„Onze kinderen praten niet eens met hun beste vrienden over de kerstviering”, zegt de Iraanse moeder Elahe tegen Open Doors. „Kerst is de tijd van het jaar waarin we het meest worden gecontroleerd door de inlichtingenagenten. Veel christenen worden gearresteerd voor het vieren van Kerst, dus we moeten voorzichtig zijn.”

Elahe viert het kerstfeest het liefst met de hele huiskerk, maar dat is te gevaarlijk. Gemeenteleden komen samen in kleine groepjes. „We zingen onze liederen met zachte stem.” Of de Iraniërs vieren de feestdag later, om een goede dekmantel te hebben. „De verjaardag van mijn dochter is in januari. We vieren haar verjaardag en Kerst vaak samen om argwaan te voorkomen.”

Verwonderd

Op zulke moeilijke momenten kunnen kaarten van medechristenen een enorme impact hebben, zegt Ester. „Ik heb vervolgde christenen in tranen gezien door een kaartje. Anderen werden er juist weer heel stil van. Dat mensen in Nederland aan mij gedacht hebben, vroegen ze zich verwonderd af.”

Ook SDOK-woordvoeder Groenenboom merkte de bemoediging die van een kaartje uitgaat. In april bezocht hij Turkije, met een stapel kaarten in zijn zak, gemaakt door leerlingen van het Driestar College in Gouda. „Een vrouw die kort daarvoor gedoopt was, kreeg een kaart met daarop de tekst die ze bij de doop had meegekregen. Ze stond daar met tranen in haar ogen. God gebruikte zo’n kaart, geschreven door een 14-jarige leerling, om iemand die nog heel kwetsbaar in het geloof staat, te bemoedigen.”

Ds. John Cao, die in China gevangen zit vanwege het delen van het Evangelie, verwoordde zijn dankbaarheid voor de post die hij kreeg in een gedicht: „Opgesloten / achter ijzeren tralies nu een jaar / zonder gekende gezichten / of bekende stemmen. / Maar de liefde van de onbekenden / zij wordt groter en sterker. / Onverwachts / met vreugde ontvang ik / een stroom van heerlijke woorden. / Met dankbare tranen / lees ik elke kaart en / deel ik ieder gebed.”

In deze tweewekelijkse rubriek worden verdrukte en vervolgde christenen voor het voetlicht gebracht.