De gang ruikt friszuur naar schoonmaakmiddel. „Loop er maar overheen hoor”, gebaart Anne naar de natte vloer. „Ik dweil zo gewoon nog een keer.” Ze pauzeert even om de dweil te vervangen door een schoon exemplaar. Anne helpt vandaag samen met haar klas, vmbo-3 van protestants-christelijke school De Meerwaarde in Barneveld, mee met de grote schoonmaak in kinderhospice Binnenveld. De scholieren zijn er aan de slag in het kader van NLDoet, de jaarlijkse landelijke vrijwilligersactie op 14 en 15 maart.

„Ik wist al een beetje wat er in een kinderhospice gebeurt”, legt ze uit terwijl ze op de dweilstok leunt. „Het is een opvang voor heel zieke kinderen die niet meer beter worden. Een van mijn beste vriendinnen heeft een gehandicapt broertje die zuurstof nodig heeft. Hij gaat ook weleens naar een hospice, al weet ik niet of het deze locatie is.” Ze vindt het mooi dat ze een ochtend kan meehelpen. „Ze doen hier goed werk.” Dat ze de vloer moet dweilen, is geen probleem voor haar. „Ik maak bij mijn bijbaantje ook altijd schoon.”

Het hele hospice staat deze vrijdagochtend vol met boenende vrijwilligers. In de gemeenschappelijke woonkamer klinkt het geloei van stofzuigers en in de kinderslaapkamers zijn scholieren onder het toeziend oog van een docent of medewerker van het hospice een medisch matras aan het poetsen.

In een van de kamers heeft vmbo'er Karel net een kastje leeggehaald. Een van zijn vrienden duikt weg achter het bed. „Ik hoef niet op de foto hoor.”  Terwijl Karel met een doek door een la gaat: „Ik vind dit werk wel prima hoor, schoonmaken is beter dan school.” Hij wist eigenlijk niet wat een hospice precies is. „Ik dacht dat het een beetje was om op kinderen te passen. Maar er komen hier ook echt heel zieke kinderen.”

Commode boenen

De zieke kinderen die in het hospice verblijven zijn tijdelijk in de naastgelegen medische dagopvang, onder het toeziend oog van een verpleegkundige. „Anders is het veel te druk voor ze”, legt coördinator van de vrijwilligers Akkie Heeres uit. Ze is heel blij met de opkomst voor NLDoet. „Er zijn veel scholieren, tien vrijwilligers van de vrijgemaakte kerk De Burcht hier in de buurt, nog wat mensen die zichzelf hebben aangemeld en tien van onze eigen vrijwilligers”, somt ze op. „Dankzij al die mensen kunnen we echt een grote schoonmaak houden vandaag. Alles gaat op z’n kop.”

Lees ook

Een thuis voor ernstig zieke kinderen

Het hospice is sowieso afhankelijk van vrijwilligers. Naast de verpleegkundigen en andere stafleden die er werken, lopen er zo’n tachtig vaste vrijwilligers rond die helpen bij de begeleiding van de kinderen. „Zonder hen zou ik echt niet weten hoe we het moeten redden.” Ze vindt het prachtig om te zien hoe druk iedereen bezig is met schoonmaken. „Dat doen ze toch maar hè.” Dan: „Wie weet levert het ons ook nog weer nieuwe vrijwilligers op.”

In een slaapkamer staat Annemarie met opgestroopte mouwen een commode te boenen. Ze is hier met een groep anderen uit de nabijgelegen kerk De Burcht. Annemarie heeft al vaker meegeholpen bij het hospice. „Ik kom hier omdat ik iemand ken die hier heeft gewoond”, legt ze uit. „Op deze manier kan ik mijn steentje bijdragen aan het prachtige werk dat ze hier doen.”

Ook voor vrijwilliger Gea van Steenselen, druk in de weer met een stofzuiger, is het belangrijk dat ze belangeloos kan meehelpen in het hospice. Ze heeft zichzelf opgegeven voor de NLDoet-actie. „Je hoeft niet altijd geld te krijgen voor iets. Vrijwilligerswerk doen geeft veel voldoening.”

Ongemakkelijk

In de donkere snoezelruimte scheppen scholieren Dalazs en Giovanni met een sneeuwschep de laatste kleurige ballen uit het ballenbad, zodat ze de hele bak goed schoon kunnen maken. „Dit is de plek waar kinderen normaal even tot rust komen met zachte muziek en lichtjes op de achtergrond”, legt Akkie Heeres uit. „Deze mannen doen belangrijk werk, want juist die ballen moeten goed schoon zijn om infecties te voorkomen.” Dalazs en Giovanni worden zichtbaar wat ongemakkelijk van alle aandacht. „We maken normaal niet zo vaak schoon, maar het is wel mooi om dit te doen”, mompelen ze. „Nu gaan we weer verder hoor.”

Om 11 uur stommelt de hele groep scholieren, docenten en vrijwilligers naar de kelder van het hospice, waar blikjes frisdrank en koeken klaarstaan. Medewerker Jolanda legt in een korte presentatie uit voor wie het kinderhospice bedoeld is. „Hier komen kinderen met stofwisselingsziekten, kanker, neurologische problemen en syndromen om uit te rusten”, somt ze op. Het wordt stil in de kamer. Alle scholieren kijken aandachtig naar het scherm. „Ook de ouders kunnen hier blijven, als ze het eng vinden om hun kind alleen achter te laten.”

Na afloop van de presentatie staat een van de docenten op. „Nou jongens, zijn jullie onder de indruk? Het is niet makkelijk om hier te werken, dus wij gaan nog even een uurtje aan de slag om extra te helpen. Ik hoorde net dat de schuur nog geveegd moet worden. Wie gaat er mee?”