Samen met zijn vrouw kijkt ds. D. van der Zwaag vanuit het huiskamerraam uit over de weilanden van de Friese Wouden in de richting van de bossen van Bakkeveen. „Regelmatig staan we hier even naar buiten te kijken. Dan kun je zomaar een ree zien lopen of een specht zien vliegen. Er is door anderen ook al een wolf gesignaleerd in dit gebied. We leven hier midden in de mooie natuur. Wat is Gods schepping toch bijzonder.”

Siegerswoude ligt op een drieprovinciënpunt, zegt de christelijke gereformeerde predikant. „Dit is Friesland. Maar de sloot achter het kerkgebouw ligt in de provincie Groningen. Daar begint ook het dorp De Wilp en dat ligt dus in de provincie Groningen. En een paar kilometer verder naar het oosten komen we in het Drentse land. Onze kerkelijke gemeente is een streekgemeente. Nogal wat leden komen ’s zondags van ver naar de kerk.”

Knapenvereniging

Ds. Van der Zwaag is deze zaterdag veertig jaar dienaar van het Goddelijk Woord. „Dat is niet niets”, vindt hij ook zelf. „Het ambt is veeleisend en veelomvattend. Ook brengt het een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Terugzien doe ik in dankbaarheid aan de Heere, Die genade gaf om het te kunnen doen.”

Zondag preekt hij niet in zijn eigen gemeente, maar in Nieuw-Balinge. „De gastpredikant die dan in Siegerswoude voorgaat, oud-predikant ds. M. Visser, zal voor mijn jubileum dankzegging doen.”

Dirk van der Zwaag groeide op in de christelijke gereformeerde kerk te Damwoude. Al in zijn jonge jaren verlangde hij ernaar om predikant te worden. „Dat kwam door wat ik hoorde op de jeugdvereniging, of beter gezegd: de knapenvereniging, zoals die toen heette. Het raakte me zoals daar over het geloof werd gesproken, over hoe goed het is om de Heere te dienen. Toen is het vuurtje vanbinnen gaan branden.”

In de puberteit ebde dat wel wat weg. Toen hij na de middelbare school zich aanmeldde voor een studie aan de Rijksuniversiteit te Groningen, koos hij voor de studie rechten. Enkele weken later werd in een brief van de universiteit de vraag gesteld of hij de gekozen studierichting nog een keer wilde bevestigen. „En dat lukte me dus niet. Ik had mijn roeping even geparkeerd, maar op dat moment kwam de Heere daar op terug. Zo ervoer ik dat. Toen heb ik voor theologie gekozen.”

Op de universiteit kwam Van der Zwaag in aanraking met moderne theologie. Het bracht hem echter niet aan het wankelen. „Het verwonderde me alleen om te zien hoe sommige mensen zo anders de Bijbel konden lezen en hoe anders ze het geloof beleefden dan ik het in Damwoude altijd gehoord had en zelf ervoer.”

Onveranderd

Ds. Van der Zwaag heeft nog eens oude preekschetsen van hemzelf doorgenomen. „Ik wilde weleens weten hoe ik het veertig jaar geleden onder woorden bracht. Het was een verrassing om vast te stellen dat mijn boodschap in al die jaren niet veranderd is. Als predikant moet je de Schriften laten spreken. Je moet dus de Bijbeltekst bevragen: Wat staat hier? Wat wil de Heere hier tegen ons zeggen? En dan mag je dat vervolgens uitdelen aan de gemeente. De kern van de verkondiging moet zijn: hoe leren we Christus kennen? Hij is gekomen om zondaren te zaligen. De Geest overtuigt van zonde, opdat we onze toevlucht tot Hem leren nemen. Bij Hem is ruimte om verlost te worden.”

De afgelopen veertig jaar hebben de ontkerkelijking en de secularisatie in Nederland wijd om zich heen gegrepen. Wat doet dat met een predikant? „Zoiets gaat je aan het hart. Daar kan ik aan lijden. Wat is het toch verdrietig dat zo veel mensen geen band met God hebben. Maar ik leef vanuit de vaste overtuiging dat de Heere Zijn eigen werk zal voleindigen. Er is geen enkele reden om mismoedig te zijn. Niemand van Zijn volk zal achterblijven.”

Zwaar weer

Op dit moment verkeren de Christelijke Gereformeerde Kerken in zwaar weer. Hoe kijkt ds. Van der Zwaag daar naar? „In ons kerkverband kennen we van oudsher verschillen tussen een meer bevindelijke richting en een meer verbondsmatige. We konden elkaar verdragen en vasthouden. Maar op dit moment zijn door keuzes op het ethische vlak de verschillen zo groot geworden dat de eenheid van onze kerken onder grote spanning is komen te staan. Hoe de toekomst eruit ziet? Ik durf er niets anders op te zeggen dan de woorden van het gebed: „Heere, ontferm U”.”