CGK-congres over zending: „Zendende kerk en zendingskerk moeten één gemeenschap zijn”
Zendende kerk en zendingskerk behoren één gemeenschap te zijn, stelt dr. Berdine van den Toren-Lekkerkerker. Geld delen is volgens haar nog altijd een heikel punt in de wederkerigheid tussen beide kerken.
De directeur van de Nederlandse Zendingsraad sprak maandag tijdens een conferentie die was georganiseerd door de deputaten buitenlandse zending van de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK). De goedbezochte bijeenkomst in kerkgebouw De Fontein in Bunschoten trok heel wat buitenlandse bezoekers.
Het onderwerp van de conferentie was ”Uitdagingen in missionaire wederkerigheid”. Van den Toren zei in haar toespraak dat er steeds meer oog komt voor wederkerigheid in de zending. Dat betekent dat men wil leren van elkaar en dat de zendende kerken niet zelfstandig bepalen wat goed is voor de zendingskerken. Daarbij gaat het over geld, cultuur en geloof, maar ook over theologie.
Ondanks het groeiende begrip voor elkaar zijn er ook problemen als het om wederkerigheid gaat, stelde de directeur van de Nederlandse Zendingsraad. Daarbij gaat het in het bijzonder over de rol van geld. „Geld delen is moeilijker dan andere dingen delen. Geld maakt welvarend en sterk. Daardoor menen de kerken in het westen dat ze anderen kunnen vertellen wat goed is voor hen. De hand die geeft, is altijd boven.”
Relaties
Westerse kerken werken met projecten en denken in groei, aldus Van den Toren. „Relaties worden ondergewaardeerd, ook in de zending. Er is sprake van economisering van relaties met begrippen als visie en strategie. Het is juist nodig om meer aandacht te hebben voor gemeenschappen. God is een God van relaties.”
Van den Toren vindt het belangrijk dat de wereldwijde kerk één gemeenschap vormt en dat de zendende kerk en de zendingskerk dat eveneens doen, ook al zijn er verschillen. „Het kan moeilijk zijn om daarmee om te gaan. Dat is het in een huwelijk ook, als de partners een probleem vanuit hun eigen perspectief bekijken. Zij doen er beter aan om samen te zoeken naar een oplossing. Kerken hebben een gezamenlijk doel. We moeten als één familie samen leven in dienst van dezelfde God.”
Oog hebben voor elkaar vraagt volgens haar om wederkerigheid. „Een empathische houding is nodig, belangstelling voor elkaar. Stap in de schoenen van de ander en luister samen naar God. Vertrouwen wij Gods Geest, Die werkt op manieren die wij niet begrijpen?” Over zichzelf zei ze: „God heeft me broeders en zusters over de hele wereld gegeven. Dat heeft me veranderd.”
De forumbespreking maandag. V.l.n.r. dr. Azwifaneli Liphadzi (Gereformeerde Kerken in Zuid-Afrika), Oleg Ljoebitsj (evangelist Siberië), André Walhout (GZB), Jan Matthijs van Leeuwen (Verre Naasten) en ds. W. van ’t Spijker (CGK). beeld Ruben Schipper
Tijdens de conferentie werd afscheid genomen van CGK-zendingsconsulent ds. W. van ’t Spijker. beeld Ruben Schipper
Tijdens de conferentie werd afscheid genomen van CGK-zendingsconsulent ds. W. van ’t Spijker. beeld Ruben Schipper
Toegewijde aandacht. beeld Ruben Schipper
Ds. W. van ‘t Spijker: „Ik ben dankbaar voor de reprimandes die ik bij de zendingskerk gekregen heb.” beeld Ruben SchipperAnnet Bijleveld, bezoeker van de conferentie, zei zich aangesproken te voelen door het begrip wederkerigheid. Ze vertelde desgevraagd dat groepen jongeren uit haar gemeente, de cgk te Lelystad, diverse keren op bezoek zijn geweest in Vendaland in Zuid-Afrika om te helpen bij de bouw van een kerk. „Ze werden daar geconfronteerd met een christelijke wereld die ze niet kenden. In Vendaland was men gewend om dagelijks en direct over God te spreken. Deze bezoeken betekenden een verrijking voor de jongeren.”
Woord en medicijnen
’s Middags was er een forum met leden uit diverse organisaties en verschillende landen. Jan Matthijs van Leeuwen van Verre Naasten, de missieorganisatie van de Nederlandse Gereformeerde Kerken die geen werkers meer uitzendt naar het buitenland, legde het standpunt van de organisatie uit. „Om het Evangelie door te geven, moet je je identificeren met de mensen. Dat kan het beste gebeuren door mensen die er wonen. Als zendingsgemeenten kunnen kiezen tussen het krijgen van geld of zendelingen, kiezen ze in de meeste gevallen voor geld.”
Hij kreeg reactie van Oleg Ljoebitsj, lid van een niet-geregistreerde baptistische kerk in Siberië, die zelf als evangelist in het hoge noorden werkt. „We hebben ze beide nodig, de zendelingen en de plaatselijke medewerkers. Eerst worden de zendelingen uitgezonden en daarna kan het aan de plaatselijke mensen overgelaten worden. Elk ding heeft zijn tijd.” Hij vertelde over een gebed dat hij eens meemaakte in een kleine gemeente, waar men God dankte dat Hij zendelingen naar hen toegebracht had.
Dr. Azwifaneli Liphadzi van de Gereformeerde Kerken in Zuid-Afrika zei: „Er is in Zuid-Afrika veel verkeerd gegaan, maar er is ook een andere kant. Westerse zendelingen zijn door God gezonden. Naast het Woord brachten ze ook medicijnen mee.”
Dr. Liphadzi heeft oog voor wederkerigheid. „U mag ons erop wijzen als we iets doen wat niet naar de Bijbel is, maar dat mogen we jullie ook. We zijn allemaal mensen die fouten maken en Gods genade nodig hebben.”
Reprimandes
Tijdens de conferentie werd afscheid genomen van zendingsconsulent ds. W. (Willem) van ’t Spijker die met emeritaat gaat. Hij werkte enige tijd als predikant voor gemeenteopbouw in KwaNdebele in Zuid-Afrika en was vanaf 2018 zendingsconsulent. In die functie onderhield hij contacten met het zendingsveld en gaf hij voorlichting over zending aan gemeenten in zijn kerkverband. Zijn opvolger als zendingsconsulent is ds. B.A.T. (Arjan) Witzier, die in het verleden predikant was in Brazilië.
Ds. Van ’t Spijker noemde een aantal dingen die hij geleerd heeft van de zendingskerk. „Ik merkte de bereidheid om te vergeven, dát is het Evangelie. Ik ben dankbaar voor de reprimandes die ik daar gekregen heb. De manier van bidden en de kracht van het gebed zijn me ook bijgebleven. Het werk is gedaan met gevouwen handen.”
