Op haar vijftiende wordt Serena Ramdass (21) gedwongen uit huis geplaatst en belandt ze in de gesloten jeugdzorg. Details wil ze daar niet over kwijt. „Het liep uit de hand.”

De stap om uit huis te gaan, biedt haar echter niet de stabiliteit waar het meisje behoefte aan heeft. Integendeel, in de twee jaar die volgen, moet ze niet minder dan negen keer verkassen. Serena is een van de jongeren die het gezicht zijn van de Week van Het Vergeten Kind, die deze woensdag begint (zie ”Jongere soms meer dan tien keer doorgeplaatst”).

„Ik was constant alert nadat ik de eerste keer moest verhuizen”, vertelt de inwoonster van Gouda. „Een ander besliste voor mij. Soms moest ik een dag nadat over de doorplaatsing verteld werd weg, soms dezelfde dag nog. Ik wist niet of, hoe en wanneer het zou gebeuren. Daarom stond ik continu aan.”

Vuilniszak

Redenen voor de gedwongen verplaatsingen, vaak naar een andere groep in de gesloten jeugdzorg, soms naar een andere locatie, kreeg Ramdass nooit. „Ik weet nu, achteraf, dat ik één keer naar een andere groep moest verhuizen omdat een ander meisje dringend een plek nodig had. Toen leek het de leiding handig om ons te ruilen. Maar op zo’n moment werd er weinig uitgelegd.”

Iedere verhuizing van Ramdass had grote impact. „Ik herinner me dat ik me elke keer verslagen voelde. Ik was boos en zat vol vragen. Het voelde steeds heel onrechtvaardig. Waarom moest ik weer weg? Op een gegeven moment had ik geen zin meer om mijn spullen uit te pakken. Dan liet ik ze gewoon in een koffer, vuilniszak of boodschappentas zitten.”

Banden die ze opbouwde met groepsgenoten, werden in één keer doorgesneden. „Mensen leren kennen kost energie. Maar als ik ineens weer te horen kreeg dat ik dezelfde dag nog naar een nieuwe groep zou gaan, werd alles waar ik moeite in had gestoken in één seconde weggeveegd. Na de zoveelste keer had ik helemaal geen zin meer om mensen te leren kennen.”

Ook nu de twintiger inmiddels anderhalf jaar op zichzelf woont, merkt ze nog dat hechting voor haar lastiger is. „Ik durfde me lange tijd niet aan mensen te hechten. Inmiddels gaat dat beter. Maar nog steeds ben ik op zoek naar bevestiging en kijk ik naar signalen die erop wijzen dat mensen me verlaten.”

Doorplaatsingen zouden zoveel mogelijk voorkomen moeten worden, zegt Ramdass vanuit haar eigen ervaring. „Zoek naar een plek waar een jongere langdurig kan blijven en die goed aansluit bij iemands behoeften.”

Zelf zat de Goudse een tijd op een zogenaamde hoogforensische profielgroep, voor jongeren die veelvuldig in aanraking waren geweest met politie en justitie. „Ik paste daar helemaal niet. Het was echt een cultuurschok. Je werd daar heel regelmatig gefouilleerd bijvoorbeeld. En de verhalen die deze jongeren vertelden, waren totaal vreemd voor mij.”

Is een verhuizing toch nodig, dan helpt het om hier helder over te communiceren. „Geef het op tijd aan, zodat iemand rustig in kan pakken. En leg uit waarom een doorplaatsing nodig is.”