De berichten buitelden over elkaar heen. Met koppen als ”Een nachtelijke doorbraak” en ”Voorzichtig optimisme”. Maar ook: ”Twijfel” en ”Nieuwe obstakels”. Tot woensdag het verlossende woord kwam: Hamas en Israël sluiten een akkoord over een staakt-het-vuren en vrijlating van gijzelaars.

Aan analyses ook geen gebrek. Die gingen onder andere over de vraag wie nu de grootste bijdrage aan de totstandkoming van de overeenkomst heeft geleverd. De zittende Amerikaanse president Joe Biden of zijn opvolger Donald Trump. Maar ook over de levensvatbaarheid van de deal. Want wie garandeert dat Hamas bij onderhandelingen over de volgende fases van de uitvoering niet met onaanvaardbare aanvullende eisen komt? En hoe slecht is het dat veroordeelde terroristen op vrije voeten komen, als wisselgeld voor wederrechtelijk ontvoerde mensen?

Wat gebeurt er als de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu dreigt te vallen, omdat zijn rechtse coalitiegenoten de stekker uit de samenwerking trekken, uit onvrede over de deal?

Op zichzelf allemaal legitieme vragen. Maar misschien is het eerst en vooral tijd om bij de menselijke kant van de moeizaam bevochten overeenkomst stil te staan. Want als er in de afgelopen vijftien maanden een moment is geweest dat er een sprankje licht aan het einde van de oorlogstunnel gloort, dan is het nu wel. Diverse keren leek een deal dichtbij, maar steeds liepen de onderhandelingen spaak.

Dat geldt wel in het bijzonder voor de families van de gijzelaars. Keer op keer werd hun verwachting beschaamd als de gesprekken weer strandden. En nog kampen ze met martelende onzekerheid. Want wie van de ontvoerden is nog in leven? Zullen in de eerste fase van de uitvoering van de deal wel echt alle 33 gijzelaars vrijkomen? En blijft er ook daarna daadwerkelijk uitzicht op de terugkeer van de overige ontvoerden?

Desondanks gloort er nu eindelijk weer hoop. Inmiddels zijn de namen van de 33 gijzelaars bekendgemaakt die de komende zeven weken worden overgedragen. Wanneer dat gebeurt, blijft overigens tot het laatste moment onzeker, omdat Hamas de namen pas vrijgeeft op de dag van vrijlating.

Onwillekeurig denk ik terug aan de gesprekken die ik de afgelopen vijftien maanden voerde met families van gijzelaars. Hoe ze steeds weer herhaalden dat ze niet anders konden dan hoop blijven koesteren.

En onwillekeurig denk ik ook aan hoe het volgende week zal zijn als ik weer in Israël ben. Als het goed is, zal op de luchthaven van Tel Aviv de rij met foto’s van gijzelaars die nog in Gaza vastzitten iets korter zijn. Hopelijk zijn alle afbeeldingen spoedig verdwenen.