Hoe nuttig is het om een Bijbeltekst op een billboard te plaatsen? Voorbijrazende automobilisten hebben op z’n best drie seconden om die tekst te lezen. Is dat zaaien aan alle wateren of parels werpen voor de zwijnen?
Reclame dringt zich overal aan ons op, via schermpjes van een telefoon maar ook op reusachtige billboards. Leent die publieke ruimte zich ook voor de blijde boodschap van het Woord van God?
De stichting Blijde-Boodschap meent van wel en werft sinds kort donateurs om de peperdure reclameruimte te vullen met teksten die verwijzen naar het Evangelie van Jezus Christus. Het initiatief is zeker niet uniek. Al tientallen jaren zijn er particulieren en stichtingen die Bijbelteksten of daaraan verwante christelijke boodschappen etaleren, variërend van de oproep om niet te vloeken tot kernteksten uit het Evangelie. Ze stonden en staan in weilanden , op auto’s , campers en daken van boerderijen . En sinds een paar jaar ook op billboards .
Ook billboards zijn middelen om het Evangelie van het Koninkrijk in de hele wereld te verkondigen, vóór het einde komt
Waarom ook niet? Als je vlaggen op z’n kop mag hangen, reclame mag maken voor sekssites, mag protesteren tegen Israël en etalages vult met griezelposters voor Halloween, waarom zou je dan geen Bijbeltekst op je gevel mogen plaatsen? Waarom zou de duivel de publieke ruimte alleen voor zichzelf hebben?
Toch zijn er serieuze bezwaren in te brengen tegen Bijbelteksten als blikvangers. De Bijbel is niet zomaar een boek maar het Woord van God. Lezen van de Bijbel vraagt eerbied, rust, concentratie. Doet zo’n losse tekst, volstrekt uit zijn verband getild en slechts een enkele seconde in beeld, recht aan die boodschap? Sterker nog, is het niet misbruik van Gods Naam om Zijn woorden rond te strooien tussen advertenties voor snelle auto’s, chique tuinmeubels, zonvakanties, fastfood en, inderdaad, webcamseks?
Nee, dat is het niet. De Bijbel is in Nederland stukje bij beetje aan de kant geschoven. De meeste jongeren horen hooguit bij geschiedenis nog iets over het christendom. In bibliotheken verdween de Bijbel naar het rijtje naslagwerken. Slechts een op de vijftien Nederlanders gaat wekelijks naar een religieuze dienst – en regelmatig gaat dan niet de Bijbel maar de Koran open. Laat in zo’n land de boodschap van God van de daken geschreeuwd worden.
Maar dan wel steeds met twee woorden: wet en evangelie, zonde en genade. De Bijbelschrijver Habakuk gaf daarin het voorbeeld. God belooft Zijn volk te verlossen en de Babyloniërs te straffen en de profeet moet dat op een bord schrijven. „Met grote lettertekens, opdat zelfs bij een snel voorbijgaan iedereen kan zien wat er geschreven staat”, verklaart Calvijn. Of die voorbijgangers het horen willen of niet, het zij hun gezegd.
Zo zijn zelfs billboards middelen om het Evangelie van het Koninkrijk in de hele wereld te verkondigen, vóór het einde van de wereld aanbreekt (Matth. 24:14).
