Verguld is initiatiefneemster M. J. Kirpestein-van Arkel (87) met de hulp van de kinderen. De weduwe ziet haar buren regelmatig tobben. „Ik heb hen in gedachten al vaak zien vallen, als ze met de vuilniszak in hun hand het trapje van de parkeergarage op probeerden te lopen, naar buiten.”

Ze willen hun vuilniszak dan deponeren in een ondergrondse afvalcontainer aan de buitenzijde van de woontoren Neborgh, onderdeel van woon-zorgcentrum Nebo. „Dat trapje is de kortste weg erheen. Anders moeten ze helemaal om de woontoren heen lopen om er te komen. Maar als het buiten koud is en regent, doen ze het liever zo. De afvalcontainer staat al op een koude, tochtige hoek. Je vat er zo kou.”

Te ver

Voor de meeste bewoners, die allen nog zelfstandig in de 75 appartementen wonen, komen beide opties echter niet eens meer in aanmerking. Kirpestein: „Het is gewoon te ver lopen voor hen. En als het al zou lukken, kunnen ze de zak niet eens optillen om hem in de vuilcontainer te gooien.” Bovendien is het vuilnisdepot voor restafval vaak vol. „Dit komt doordat de mensen hier hun afval niet scheiden: anders moeten ze nog vaker lopen.” Verder lopen naar de volgende afvalopslag, zo’n 600 meter verderop, is al helemaal geen optie.

Gevolg is dat veel mensen hun volle vuilniszakken in het washok van hun appartement zetten, waar de cv-installatie warmte verspreidt. En dan is het wachten op een verpleegster of familielid die het huisvuil wil wegbrengen. Kirpestein: „Maar de zusters mogen dit officieel niet voor bewoners doen. En niet iedereen heeft familie die regelmatig komt.”

Bedreiging

Deze situatie vormt een serieuze bedreiging voor de gezondheid van de flatbewoners, benadrukt de schoonzus van wijlen ds. D. Hakkenberg, de predikant die als bestuursvoorzitter actief meewerkte aan de komst van woon-zorgcentrum Nebo.

Weduwe Kirpestein: „Ook mijn man was als huisarts in Zwijndrecht nauw bij Nebo betrokken, samen met mij als zijn assistente. We hadden vrijwel alle bewoners in onze huisartsenpraktijk. Ik weet hierdoor hoe gevaarlijk deze situatie kan zijn. Een groot deel van de bewoners gebruikt incontinentiemateriaal. Het vuilnis zit vol met alles waar bacteriën dol op zijn. En die volle zakken staan dus dagenlang in warme washokken te geuren.”

Een oplossing leek lang niet voorhanden. „De overheid stelt dat zelfstandig wonende mensen zelf hun huisvuil in de opslagcontainers moeten deponeren. Maar de gemiddelde leeftijd hier is boven de 80 jaar. Driekwart van hen is patiënt en komt bijna niet meer buiten de deur. Ik vond dat we er als christenen wat op moesten verzinnen.”

Enthousiast

De kordate weduwe kwam op een idee: ze zou de reformatorische Hellenbroekschool eens benaderen. Met de vraag of de leerlingen wilden helpen. „Daar werd ik enthousiast ontvangen.”

Juf De Goffau van groep 8 bevestigt dat de school bereid is de helpende hand toe te steken. „We zochten al een tijdje voor de leerlingen van mijn groep naar een project dat gericht is op burgerschapsvorming. Het wordt best een groot project, maar hiermee voegen de leerlingen ook echt iets toe.”

Ook de gemeente Zwijndrecht reageerde welwillend. Kirpestein: „De gemeente wil twee aluminium karretjes schenken waarmee de leerlingen van de hoogste klas eens per week door de gangen van onze woontoren kunnen lopen om zo bij iedereen de vuilniszakken op te halen. De mensen hier kunnen hierdoor ook hun huisvuil gaan scheiden.”

Dat scheiden van afval een tweede hoofddoel voor de school, zegt De Goffau. „Zo leren de kinderen voor de medemens én het milieu te zorgen.”

Goed doel

Bewoners kunnen zich bij Kirpestein op de dienst abonneren en betalen 50 eurocent per week. Zelf heeft de weduwe de hulp ook nodig. „Ik ben al tweemaal bijna gevallen.” De opbrengst gaat naar een goed doel waar de schoolkinderen over mogen beslissen.

De vereniging van eigenaren van de serviceflat heeft een proeftijd van twee maanden afgesproken.