Subthema 'Docent Anike in virustijd'

Het went niet. Nog niet. Voor mij zit een klein groepje van negen leerlingen. De rest -lees 21- zit thuis en is hopelijk verbonden via Teams met mijn les. Waar ik de eerste les nog moeite had met het aansluiten van mijn microfoon, doe ik dat nu al zonder er bij na te denken. Waar ik eerst met een omweg een teams-vergadering aanmaakte, doe ik dat nu met één druk op de knop.

'We moeten het maar over ons heen laten komen.' Zo luidde het advies van een van mijn collega's. Inmiddels zijn we binnen het onderwijs wel getraind om de dingen over ons heen te laten komen. Desondanks was niet niks toen op 15 maart bekend werd dat we onderwijs op afstand moesten gaan aanbieden. Toen heb ik het ook maar over me heen laten komen. Achteraf gezien kan ik stellen dat het best een leuke uitdaging was. Toch is de wortel van gewenning bij mij nog niet gelegd.

'Het vak Nederlands kent verschillende onderdelen.' Dit is een vaste uitdrukking die ik mijn leerlingen aan het begin van het nieuwe cursusjaar mee geef. Dat doe ik niet om ze bang te maken, maar om ze bewust te maken van het feit dat het vak Nederlands heel wat in zijn mars heeft.

Men suggereert weleens dat de nieuwe generatie docenten groot voorstander is van vernieuwing binnen het onderwijs. Het gebruik van het digibord is een steeds normaler beeld in de klas, de laptop is haast niet meer weg te denken en we vragen leerlingen geregeld opdrachten online in te leveren.

Op zondag 15 maart is er een lijst vrijgegeven met de vitale beroepen. Wat blijkt: het docentschap staat daarop genoteerd. Weet je dat je er heel vitaal van wordt?

"Mevrouw, bent u vandaag met de auto of de fiets?" Het is een vraag die mij elke lesdag wel een keer wordt gesteld. Ik probeer altijd netjes te verantwoorden waarom ik de keuze heb gemaakt voor de auto of de fiets. Vandaag was ik met de fiets naar school, maar er was niemand die ernaar vroeg.