Mijn skates hebben de afgelopen week een plek in de bijkeuken ingenomen. Dit betekent zoveel als; drie keer per week probeer ik een stuk te skaten. Dit doe ik ter compensatie, om in beweging te blijven. Aangezien een gemiddelde dag in deze afgelopen week er toch anders uit zag dan een normale werkdag.
Op een gemiddelde werkdag sta ik rond 6 uur op, ontbijt ik flink en ga ik met de fiets naar school, behalve als het regent. Op mijn werkdagen geef ik les op de derde of vierde bouwlaag van de school. Wat betekent dat ik zes trappen op moet om bij het lokaal te komen. Dat niet een keer per dag, maar ongeveer zo’n 6 á 7 keer. Nu hoor ik u denken; waarom niet gewoon één keer? Dat ligt aan het feit dat ik me tijdens de pauzes graag schaar onder mijn collega’s. Daarnaast wil het nog weleens gebeuren dat ik, terwijl ik de sleutel in het slot van het lokaal steek, besef dat ik een opdrachtenblad bij het kopieerapparaat op de tweede verdieping ben vergeten mee te nemen. Dat traplopen is nog niet alles. Zelfs door leerlingen wordt het opgemerkt dat ik tijdens het lesgeven nooit stil sta. De bewegingsvrijheid van de school en het lokaal doet mij goed.
Die compensatie, waar ik in het begin over sprak, snapt u nu misschien iets beter. Nu ik thuis zit, hoef ik op mijn lesdagen namelijk niet 6 á 7 keer de trappen op te lopen, kan ik geen opdracht vergeten bij het printapparaat en ‘sta’ ik niet voor de klas. Kortom, er moet hier en daar iets gecompenseerd worden. Vandaar dat mijn skates in de bijkeuken staan en ik ze drie keer per week tevoorschijn haal om te gaan skaten, al is het om een kaart te posten voor een eenzame oudere.
Misschien ga ik binnenkort wel op mijn skates naar school in plaats van met de auto of de fiets.
