Toch went het niet. De lessen duren veertig minuten, de centrale pauze is afgelast, de anderhalve meter wordt keurig aangehouden en niet te vergeten; de school is best wel leeg. Toch ben ik blij, heel blij. Blij dat ik weer voor de klas mag staan en mijn leerlingen weer kan zien en spreken. Volgens een aantal van mijn hen was ik zelfs blijer dan het gros van de leerlingen op de eerste dag dat we weer naar school mochten.
Afgelopen week had ik voor het eerst na heel lange tijd weer een klas van dertig leerlingen voor mij zitten. We bevonden ons toen in de gymzaal. Nee, niet om te gymmen, maar de leerlingen moesten toetsen maken. Terwijl de meesten al binnen waren, heb ik bewust even heel erg genoten van het rumoer en de stemmen. Later, toen ze hun toetsen aan het maken waren, zat ik, docente Nederlands, op een stoel voorin de gymzaal. Ik was heel gelukkig met een ‘echte’, maar vooral volledige klas en het voelde even alsof het nooit anders is geweest.