Toegegeven: dat klinkt overdreven en ook nog onaardig. Alsof het fijner is dat collega’s, familieleden en vrienden weg zijn dan dat je zelf vakantie hebt. Dat dit echter geen onaardige uitspraak over anderen is, leg ik aan het eind uit.

De afgelopen weken heb ik heel vaak aan dit zinnetje gedacht. In de zomermaanden, waarin Nederland vakantie viert, lijkt het wel alsof je ineens in een heel ander land woont en bij een volstrekt ander bedrijf werkt.

Wat dat land betreft: het is ineens stukken rustiger overal. In de stad, op de snelweg, bij de supermarkt. Nergens rijen, nergens dringen.

En wat het bedrijf betreft: geen vergaderingen, amper mails. Geen stroom van meetings die niet zelden met veel bombarie worden aangekondigd, maar uiteindelijk amper iets toevoegen.

Soms, heel soms, denk ik wel eens dat het in een bedrijf zo dus ook een heel jaar kan zijn. Dat je gewoon lekker achter je bureau kruipt, een bak koffie haalt, de collega’s die er zijn groet en dan aan het werk gaat. Doen waarvoor je bent opgeleid. Of in ieder geval bent aangenomen.

Juist omdat deze vreugde gelimiteerd is, is ze iets om te koesteren. Want met dat de ”r” in de maand komt, is het gedaan met de pret. In september zet het hele circus zich weer piepend en krakend in beweging en doen we allemaal weer braaf mee. Vergaderen, vergaderen, vergaderen. En omdat de agenda niet afgewerkt kan worden binnen de gestelde tijd, wordt er nog een extra vergadering gepland. En als we het geen gewone vergadering willen noemen, dan heet het ineens een meeting. Of zelfs een ”brainstormmeeting” of ”met-de-benen-op-tafel-sessie”. Maar met bijna dertig jaar werkervaring durf ik gerust te stellen dat het allemaal lood om oud ijzer is.

O ja, nog even waarom dit beslist niet onaardig bedoeld is naar anderen toe. Simpel: omdat die anderen hetzelfde ervaren als ik op vakantie ben.

Het gaat namelijk niet om de mensen, maar om de situatie.