Wie het paadje naar de voordeur van ds. M. J. Tekelenburg in Monster oploopt, kan er niet omheen. Zowel op de tuinbank als op de voordeur staat het symbool van een anker met een hart en een kruis. „Ik heb er al meerdere gesprekken door gekregen, vorige week nog met de glazenwasser die hier aan het werk was”, vertelt de jubilerende predikant.
Het tekent het verlangen van ds. Tekelenburg om mensen bekend te maken met het Woord van God. Juist deze week doet hij dat 25 jaar in het ambt van predikant. Daarvoor was hij van 1991 tot 1996 missionair werker in Delft. „Als predikant heb ik daardoor altijd een bijzondere focus op evangelisatie gehad. Het jeukt altijd om ‘naar buiten’ te gaan. Ik heb in die tijd in Delft mensen zien veranderen, tot geloof zien komen. Dat heeft me het vertrouwen gegeven dat God ook nu Zijn werk nog doet. Dat geeft ontspannenheid aan het predikantschap.”
Als jongetje van een jaar of 4, 5 zei Tekelenburg al dat hij predikant wilde worden. „Ik weet het begin niet, het stond al boven mijn wieg. Natuurlijk waren er periodes dat ik daar niet over praatte of dat ik ermee worstelde. Maar er was een kracht die me tot predikant-zijn dreef. Ik heb weleens aan Simson gedacht, die ook al in de wieg ertoe bestemd was om richter te worden. Soms bid ik onder aan de kansel, net als hij: „Heere, geef me nog een keer de kracht.” Niet om pilaren om te werpen, maar om Gods Woord te verkondigen.”
Helder
Tijdens zijn theologiestudie begon Tekelenburg als evangelist in Delft. De twee Gereformeerde Bondsgemeenten die er toen waren, ondersteunden zijn werk. „Mijn eerste bezoekadressen waren de ouders van kinderen die de vakantiebijbelclub bezochten. Ik ging één à twee keer per maand voor in de diensten. Daar zag ik ook weer de mensen die ik als evangelist bezocht. Ik leerde daardoor om helder te zijn in mijn preken. Het was mooi om te zien dat in die periode evangelisatie een grotere plek ging innemen in het gemeenteleven. Het was niet langer iets wat door een paar enthousiaste mensen ergens aan de rand van de kerk gebeurde. Het kwam meer centraal te staan.”
In 1997 werd Tekelenburg predikant in Linschoten, en er volgden nog vier gemeenten. Terugkijkend op de achterliggende 25 jaar constateert hij grote veranderingen. „Het aantal ziekenhuisbezoeken is veel minder geworden, doordat patiënten een veel kortere ligtijd hebben. Ik besteed meer tijd aan communicatie: er is mail te beantwoorden, de weekbrief moet verstuurd worden, we hebben een kerk-app. Maar wat ik het meest heb zien veranderen, is de kwetsbaarheid van gemeenten.”
De predikant doelt met kwetsbaarheid van gemeenten op „het verdwijnen van de vanzelfsprekendheid om te geloven. Vorige week begonnen de catechisaties weer. Jongeren komen met vragen als: „Als ik nu eens in een moslimgezin geboren was?” Dat onvanzelfsprekende van het christelijk geloof heb ik als evangelist al gevoeld, maar nu ervaar ik het ook kerkbreed. Mensen moeten dezelfde vragen door. Mijn schoonmoeder, die in Delft woonde, zei eens tegen me: „Volgens mij ben jij als dominee net zo bezig als toen je evangelist was.” En dat is waar.”
Strand
Ds. Tekelenburg doet zijn werk 24 uur per dag en 7 dagen per week. „Ja, tot die generatie van predikanten behoor ik. Dankzij de steun hier in huis kan dat ook. Ik vind het fijn om m’n tijd flexibel in te delen. Ik zit liever niet vast aan een vaste vrije dag per week. Ik vind alles van dit beroep mooi om te doen. Natuurlijk zijn er momenten dat ik aan rust toe ben. Na een ingrijpende begrafenis loop ik het strand bij Monster op. En na een drukke periode ga ik lekker een tijd aan het werk in onze tuin.”
De Monsterse predikant, die zichzelf een ”generalist” noemt en zelfs van vergaderen nog geniet, legde zich toe op het gebied van pastoraat. Tijdens zijn studie koos hij al voor colleges over pastorale psychologie en deed hij een stage in het ziekenhuispastoraat. Komende winter staat er een boek van hem op stapel met als titel ”De Bijbel open in het pastoraat”. „Ik ben gevraagd om het te schrijven. Het maakt deel uit van de Artios-reeks van de Gereformeerde Bond. Ik ben er een groot voorstander van om de Bijbel te openen wanneer je als ambtsdrager iemand bezoekt. Het is hét middel waardoor God in een gesprek aanwezig is.”
In het boek stelt ds. Tekelenburg verschillende manieren voor om de Bijbel te gebruiken in het pastorale gesprek. „Wanneer bezoeker en bezochte samen de Bijbel lezen, verbindt dat. Door vrij vroeg in een gesprek de Bijbel open te doen, gaat het eerder over geloofszaken. Ik vind het Bijbelonwaardig om pas aan het eind nog even wat te lezen. De Bijbel kan ook therapeutisch gelezen worden. Neem bijvoorbeeld de geschiedenis van de jongen uit Naïn. De moeder moet hem wegbrengen, maar onderweg komen ze Jezus tegen. Daaruit kan iemand die met ziekte of verlies kampt zoveel steun krijgen.”
Zelf kreeg ds. Tekelenburg toen hij predikant in Reeuwijk was, ook met ziekte te maken. „Ik had een darmpoliep met kankercellen. Het was goed te behandelen en ik ben genezen. Maar dat het niet vanzelfsprekend is om 25 jaar vol te maken, ben ik me extra bewust geworden. Wat ik toen, en nu nog steeds, een zegen vond en vind om te merken: wat ik al die jaren aan anderen heb verkondigd, is ook mijn eigen houvast.”
