Geen krokussen of voorjaarslucht, geen zonneschijn of stille rust verhinderen een oorlog. Terwijl het jonge groen ontluikt en op een tak een vogel fluit, bulderen de kanonnen.
Geroezemoes op een terras, de kinderstemmen in het park – het lijkt alsof het lente is. Zelfs de sering barst uit haar knop. De avond valt en goud omlijst de schemering. Maar elders kleurt de aarde rood.
Geel als oneindige graanvelden, blauw als de Oekraïense lucht: de tweekleur van de vrijheid. Het middeleeuwse vorstendom Galicië-Wolynië voerde diezelfde kleuren.
Ook in het Revolutiejaar 1848 hees men de tweekleur in Lviv. De Oekraïner van vandaag ziet in de vlag, in geel en blauw, zijn land vervat. De onafhankelijke staat.
Het daverende oorlogstuig haalt nu zijn gram, houdt vreselijk huis. Winnen de boze machten? De samenballing van het kwaad is tot de grootste doem in staat – Zijn engelenrij verhoede.
De kranten bieden weinig hoop, voorspellen dat er chaos komt. De aarde schroeit, geen terugweg meer. Is ergens nog een sprankje licht? Wat krokussen, ontluikend groen, een zonnestraal? Gelukkig wie de lente wacht.
Klik op de foto om de fotoserie te openen.
