Ook in Wit-Rusland staat in orthodoxe kerken alles in het teken van de komst van Christus naar deze aarde.

Zelf ben ik erg benieuwd hoe christenen daar momenteel Kerst beleven. Precies drie jaar geleden had ik het voorrecht bij een gezin in het zuiden van Wit-Rusland te verblijven. Van heel nabij mocht ik deze hoogtijdagen meebeleven. Hoe zouden ze het maken? Hoe beleefden ze de afgelopen anderhalf jaar, met alle politieke onrust? Hebben ze er weet van dat er nu ruim 900 politieke gevangenen zijn in hun land? Hoe kijkt de vader van het gezin aan tegen de toekomst? Zijn droom was destijds om als vrachtwagenchauffeur zijn brood te verdienen in Duitsland en zich daar ook te vestigen. Met de sancties die het Westen treft tegen president Loekasjenko lijkt dit ideaal totaal onbereikbaar. Zien hij en zijn vrouw nog perspectief voor hun kinderen?

Eén ding is vrijwel zeker: de kerk zal bezocht zijn. Voor een orthodoxe christen is het geen Kerst als de eeuwenoude liturgische hymnes niet hebben geklonken en de priester niet de zegen heeft meegegeven. En dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt. Christenen in Rusland en Wit-Rusland hebben de afgelopen honderd jaar perioden van zware verdrukking gekend. Na de Russische revolutie van 1917 grepen communisten de macht. Vele miljoenen mensen kwamen vervolgens om het leven door vervolging en hongersnood. Alleen al tijdens de grote zuiveringen van 1937 en 1938 werden 106.000 orthodoxe geestelijken geëxecuteerd. Met name ook baptisten kregen het zwaar te verduren.

Na de val van de Sovjet-Unie kregen kerken weer de nodige vrijheden en werden er zelfs nieuwe kerkgebouwen gerealiseerd. Wat bleek? Gedurende de ongeveer 75 jaar van communisme was het de atheïstische machthebbers wel gelukt om de kerken weg te drukken naar de marge van de samenleving, maar niet om het christendom te vernietigen. Het geheim? Oma’s –baboesjka’s, zeggen de Russen– die hun kleinkinderen bleven vertellen over Jezus en geestelijken die diensten bleven beleggen, als het moest ondergronds. Zo werd de geloofsinhoud overgedragen van de ene op de andere generatie. Traditie in de ware zin van het woord.

De afgelopen weken is er hard gewerkt aan het RDMagazine dat vandaag weer bij de krant zit. Opleiding en beroepskeuze staan dit keer centraal. Terwijl ik de afgelopen dagen de drukproeven bekeek, realiseerde ik me weer hoe belangrijk het is dat jonge mensen vorming krijgen. Thuis, maar ook in het onderwijs. Jongeren hebben het ook in ons vrije Nederland nodig dat ze geloofswaarheden krijgen overgedragen en dat het geloof in God hun wordt voorgeleefd. Door ouders, maar ook door docenten. En dat niet alleen om hun weg in het leven te vinden. Maar ook opdat ze met hart en ziel mensen van de Weg mogen worden, zoals christenen in de Bijbel wel worden genoemd. Navolgers van Hem Die Zichzelf de Weg, de Waarheid en het Leven noemt.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad