Het is een dorp met zo’n duizend inwoners, waar het leven voortkabbelt en het heerlijk toeven is. Ik zou nu wel kunnen gaan, maar ben uiterst voorzichtig. Pas de helft van de Surinamers heeft een eerste coronaprik gehaald en daar zitten maar weinig inheemsen bij.

Zij vertrouwen vooral op hun medicinale huismiddeltjes. Maar die zijn niet opgewassen tegen het moderne virus, met als gevolg dat menig bewoner van Galibi is besmet (en in een enkel geval overleden).

Ik belde laatst met één van mijn indiaanse vrienden in het dorp. Voor hem is de uitbraak van het coronavirus weer het bewijs dat de kolonisten die ruim 500 jaar geleden hier neerstreken alleen maar ellende hebben gebracht. Ik zei dat ik dit wel erg vergezocht vond.

Later realiseerde ik me echter waarom hij dat zo zag. Zijn familie woont al generaties in het dorp, dat nog altijd nauwelijks betrokken wordt bij de ontwikkeling van het land.

Dat begon eigenlijk al toen de Spanjaard Alonso de Ojeda, een metgezel van Christoffel Columbus, in 1499 als eerste Europeaan langs de Wilde Kust tussen de monding van de Orinoco en de Amazone zeilde en hier even later voet aan wal zette. De oorspronkelijke bewoners ondergingen die invasie gelaten.

Velen werden ook nog eens afgeslacht door de kolonisten of vielen ten prooi aan allerlei meegenomen ziekten. Corona is er daar één van. Dus het is geen wonder dat ze zo argwanend zijn. Maar gelukkig niet naar mij toe.

Als ik in Galibi ben, maakt me dat altijd een beetje nederig. Ze verdienen in mijn ogen het diepste respect. Indianen, die nu overigens vooral als inheemsen worden aangeduid, leven vaak nog traditioneel. Veel van de gebruiken en gewoonten van vroeger hanteren ze nog altijd.

Hoewel sommige indianen tegenwoordig wel bepaalde nieuwigheden gebruiken. Zoals een jachtgeweer tijdens het jagen. Maar ook al zouden ze daardoor meer dieren kunnen schieten, ze doen dat niet. Omdat ze hebben geleerd dat je alleen neemt wat je nodig hebt. Dat geldt niet alleen bij het jagen, maar ook voor dingen die je neemt uit het bos. Zoals geneeskrachtige bladeren van bomen en kruiden.

In Galibi ken ik wat mensen en ik logeer altijd bij hen thuis. Daar mag geen discussie over zijn, de gastvrijheid is grenzeloos. Die bestaat elders in het land ook wel, maar daar hangt altijd een prijskaartje aan. Bij de inheemsen van Galibi niet: vrienden presenteer je immers geen rekening.

Zoals wij ook de deur wagenwijd open hebben staan voor als zij onderdak nodig hebben in de stad, Paramaribo dus. Nu alleen de vaccinatie nog en we kunnen weer over en weer logeren.

> rd.nl/postuit