Ze noemt zichzelf „echt niet de meest gelovige persoon”, maar Amalia heeft wel het gevoel dat er iets overkoepelends is „dat ik voor het gemak God noem. Maar ik kan er geen naam aan geven, en ik heb die behoefte ook niet.”

Soms vraagt ze: Help me even. „Dat vraag ik dan aan… ik weet het niet. Iets. En dat iets noem ik God”, zo tekent auteur Claudia de Breij op. „Ik heb niet zo’n mannetje in de wolken”, zegt Amalia verder. „Het is meer een gevoel dan een bestaand iets. Een lichtpunt.” Een beeld van de hemel heeft de prinses niet echt. „Maar er moet toch íéts zijn, na de dood.”

Kwaad wordt ze als religie in haar ogen „zo vaak misbruikt wordt.” De toekomstige koningin lijkt weinig begrip op te brengen voor mensen die zich bij keuzes beroepen op hun geloofsovertuiging. „Je moet je eigen kracht volgen. Kom bij mij niet aan met „God wou dat ik het deed”. Je bent zelf verantwoordelijk.”

In de kerk –meestal een protestantse– komt ze weleens, met Kerst en met Pasen. Ze steekt er kaarsjes aan. Vier stuks: één voor oom Friso, één voor prins Claus, één voor opa Zorreguieta en één voor Inés, haar overleden tante.

Jongens

Het idee dat ze niet zo letterlijk naar de Bijbel hoeft te kijken, leerde ze van ds. Pieter Lootsma. Bij de vrijzinnige predikant thuis voerde ze met een groepje leeftijdsgenoten gesprekken over de Bijbel en de betekenis daarvan voor het westerse denken.

De Breij –zelf lesbisch– vraagt de prinses ook of het een probleem was geweest als ze had ontdekt niet op jongens te vallen. Amalia denkt van niet. „In mijn familie zeker niet. Mijn ouders hebben ook behoorlijk veel verschillende vrienden, dus ik groeide niet alleen op met ”oom en tante”, maar ook met ”oom en oom” en ”tante en tante”.”

Onlangs liet de regering weten dat ook Amalia, als ze dat zou willen, met een vrouw moet kunnen trouwen. Onduidelijk bleef hoe het dan met de opvolging moet.