Als klein meisje in die grote Nieuwe Kerk in Amsterdam drong het voor het eerst daadwerkelijk tot haar door. Op een stoel naast haar grootmoeder zag ze hoe haar vader werd ingehuldigd. „Het was als een klap in mijn gezicht. Al die mensen staarden naar me alsof ik een goudvis op mijn hoofd had”, zegt de prinses in het boek ”Amalia”, dat deze dinsdag verscheen.

Daarin laat auteur Claudia de Breij Nederland voor het eerst echt kennismaken met de Prinses van Oranje. De cabaretière kreeg van de Rijksvoorlichtingsdienst de opdracht om het portret te schrijven in aanloop naar Amalia’s achttiende verjaardag, over drie weken.

De dag van de inhuldiging bracht in het destijds 9-jarige meisje ook een ander gevoel naar boven. „Ik wilde mijn ouders gaan helpen, dat voelde ik heel sterk. In plaats van een last begon ik het ook te zien als een eer.” Ze is bereid de rol op zich te nemen waarvoor ze in de wieg is gelegd. „Ik ben in dienst van mijn land. Ik geef mijn leven aan Nederland.”

Tiara

Veel eerder dan haar vader heeft ze zich neergelegd bij haar toekomst als staatshoofd van Nederland. Vóór die tijd was het koningschap vooral iets om zusjes mee te plagen. Amalia riep dan: „Ik ga later nee zeggen, en dan mag Alexia het lekker gaan doen.” En Alexia riep dan: „Nee! Ik wil dat niet! Ik wil geen tiara op!” Amalia wel, ze is dol op de koninklijke diademen. Alle tiara’s van Europese koningshuizen herkent ze.

Als klein meisje dook ze al graag in de sieradenkist van haar moeder. „Dan was zij zich aan het voorbereiden op een belangrijk diner en riep ze door het huis: „Amalia, waar is die ring?””

Muur

Omarmd heeft ze het koningschap echter nog niet. Er is een muur waar ze eerst overheen moet, en „pas achter die muur kan ik dan misschien iets omarmen.”

Opvallend is ook dat Amalia vertelt dat ze regelmatig met een psycholoog praat over haar mentale gezondheid. „Ik vind het geen taboe. En geen probleem om dat in het openbaar te zeggen. Soms wordt het me allemaal te veel en dan praat ik met iemand. Als ik er behoefte aan heb, maak ik een afspraak. Even je hart luchten en dan ben ik weer voor een maand klaar.”

De prinses vindt zoiets heel normaal, „zeker na wat er met mijn tante is gebeurd.” Ze doelt op Máxima’s zus Inés, die in 2018 een einde aan haar leven maakte.

De Breij omschrijft Amalia als „een laconieke perfectionist.” Ze slaagde cum laude, al kostte dat de nodige tranen. Op het gymnasium probeerde ze tienen te halen – dat ging op de basisschool haast vanzelf. In de brugklas werd het zo zwaar dat ze haar ouders moest beloven „niet meer thuis te komen met cijfers hoger dan een negen.”