Als tiener was hij trots. Trots op Nederland als vooruitstrevende gidsland. Een land dat vooroploopt als het gaat om abortus, prostitutie en drugsbeleid. „Mooi dat we zo open-minded zijn, dacht ik. Maar ik had er nooit over nagedacht waarom. Of Nederland wel de juiste keuzes maakte.”

Develing groeit op in een gezin dat is aangesloten bij de Nederlandse Hervormde Kerk, maar verder niets met het geloof doet. Zijn moeder laat hem als baby dopen, maar bidden, Bijbellezen of spreken over het geloof gebeurt niet in het gezin.

Ook het prolifegedachtegoed krijgt hij „totaal niet” met de paplepel ingegoten. Als jonge twintiger begint Develing na te denken over abortus en vrouwenrechten. Thuis krijgen ze internet, dat helpt. Hij zoekt wat er precies wordt weggehaald bij een abortus. „Van die vraag hangt alles af. Want als het echt een klompje cellen is, ja, dan ben ik ook voor abortus.”

Dat antwoord vindt hij echter niet. De wetenschap, de embryologie, stelt dat het menselijk leven begint bij de bevruchting, ontdekt hij. „Daar moest ik wat mee.”

Collega

De conclusie dat de ongeboren vrucht menselijk leven is, houdt hij vooral voor zichzelf. Niet omdat die overtuiging vooral bij christenen past, maar omdat abortus een taboeonderwerp is.

Rond zijn 25e komt het thema ineens dichtbij. Een collega uit zijn team legt in een mail openhartig uit waarom ze zo bedrukt op kantoor rondloopt. Zij en haar vriend zijn uit elkaar, schrijft ze. Ze was zwanger, maar omdat hij niet klaar was voor het vaderschap, ging de relatie uit. Daarop had ze een abortus laten doen.

„Die volgorde was voor mij een eyeopener. Kennelijk stond de man aan de basis van de keuze voor abortus. De vrouw wilde het kindje houden, tot ze er alleen voor stond.” Develing heeft geen idee wat hij tegen z’n collega moet zeggen. En dus houdt hij z’n mond.

Bekering

Omdat hij zelf geen christenen kent, kent hij ook hun argumenten tegen abortus niet. Zijn bekering, op zijn 32e, heeft dan ook niets te maken met zijn prolifestandpunt. Wel heeft die ommekeer invloed op zijn overtuiging. „Ik voelde geen behoefte meer om vrouwen te veroordelen. Ik ging mensen zien als zondaars die God misschien nog niet kennen. Bij mijn standpunt kwam naastenliefde. Als gelovige bleef ik niet hangen in: het mag niet. Er moet echt een vangnet zijn voor deze vrouwen.”

Develing raakt ook gepassioneerder. Waar het eerst bij denken blijft, bruist hij na zijn bekering van activisme. „Mijn hart ging sterk uit naar die ongeboren kinderen.” Hij verdiept zich nog meer in het onderwerp en gaat erover schrijven. Een artikel van zijn hand wordt opgepikt door stichting Schreeuw om Leven. In 2018 solliciteert hij op een vacature voor communicatiemedewerker bij die stichting. Het uitdragen van het prolifegedachtegoed wordt zo zijn dagelijks werk.

Munitie

Hoe overtuig je een niet-gelovige ervan dat abortus verkeerd is? Als ervaringsdeskundige heeft Develing daar wel tips voor. „Ik zou niet beginnen met de Bijbel”, zegt hij. „Al kan dat tegennatuurlijk aanvoelen voor een christen. Een niet-gelovig iemand heeft echter een ander wereldbeeld en dus een ander vertrekpunt.”

Volgens hem bestaan er genoeg argumenten buiten de Bijbel om. „De seculiere wereld om ons heen denkt vanuit de Bijbelse waarde dat het leven heilig is.” Hij wijst op mensenrechtenverklaringen, waarin het recht op leven altijd hoger staat dan het recht op zelfbeschikking. „Bij abortus draait onze maatschappij dat opeens om.”

Hij begrijpt wel dat het debat tussen voor- en tegenstanders van abortus in de media en de politiek vaak wordt neergezet als een strijd tussen gelovigen en niet-gelovigen. „Het zijn vaak christenen die zich hierover uiten. Voordat ik christen werd, zette mijn mening me ook niet echt aan tot actie. Ik denk dat dat te maken heeft met de Bijbelse opdracht om op te komen voor de zwakken.”

Christenen hoeven volgens hem niet bang te zijn voor prochoicestandpunten. „Die steunen vooral op emotie. Wij hebben meer munitie: wetenschappelijke, ethische, filosofische en juridische argumenten.” Develing raadt christenen aan zich daarop te baseren in een gesprek met niet-gelovigen. Dat deed bijvoorbeeld ook de atheïstische denker Christopher Hitchens. „Het leven begint bij de conceptie. We kunnen niet doen alsof een ongeboren kind geen mens is, zei hij.”