De hervormde basisschool heeft een soort collegezaal. Kasse staat deze ochtend onder in de hoge ruimte. Op de tribune nemen iedere drie kwartier twee nieuwe klassen plaats. Om halfelf is het de beurt aan de groepen 7 en 8.

„Weten jullie waar de Kinderboekenweek dit jaar over gaat?” Vingers schieten omhoog. „Over wat je wilt worden”, weet een meisje op de middelste rij. „En wat zouden jullie willen worden?” „Juf”, zegt de een. Haar buurman: „Soldaat.”

„Wat denken jullie dat ik vroeger wilde worden”, vraagt Kasse. „Meester”, denkt een van de leerlingen. „Dat ben ik uiteindelijk wel geworden, maar toen ik nog een klein kereltje was, was dat nog niet het plan. Toen was mijn grote droom: ijscoman worden, en arme kinderen helpen in een ver, warm land. Dat leek me handig; in een warm land lusten mensen graag ijsjes, dacht ik.”

Van die droom kwam weinig terecht. Kasse werkt nu 21 jaar als docent pedagogiek op de pabo van de Christelijke Hogeschool Ede. Vier dagen per week. De andere werkdag gebruikt hij vooral om kinderboeken te schrijven.

„Vorig jaar werd ik gebeld met de vraag of ik een heel bijzonder boek wilde schrijven, voor de Kinderboekenweek”, vertelt Bram de ruim veertig leerlingen. „Dat leek me wel wat. En toen ben ik gaan schrijven over een jongetje: Skip. Hij moet een spreekbeurt houden over wat hij later wil worden. Maar hij weet het niet. Hij vindt zichzelf overal te dom voor. Totdat hij dokter De Moor tegenkomt. Dan weet hij wat hij wil.”

Het is de derde keer dat Kasse een van de christelijke actieboeken van de Kinderboekenweek heeft geschreven. In 2010 verscheen 
”Gaaf”, gericht op kinderen uit de hogere basisschoolgroepen, en in 2015 ”Prins Eduardus Edje Eipetje” voor de lagere groepen. ”Dokter Domoor” is er voor de middenbouw. „Maar kinderen uit de bovenbouw smullen er ook van”, weet Kasse. Hij vindt het een eer om een actieboek te mogen schrijven. „Het is dé kans om kinderen aan het lezen te krijgen. Het boek krijgt op scholen veel aandacht, waardoor je alle kinderen bereikt.”

Tijdens deze Kinderboekenweek –die van 6 tot en met 17 oktober duurt– bezoekt Kasse vier scholen. De rest van het jaar gaat hij eens per maand naar een school om over zijn schrijverij te vertellen. „Het is m’n oude beroep, voor basisschoolklassen staan. En daar geniet nog steeds enorm van.”

Illustrator

Terwijl Kasse een paar vragen van leerlingen beantwoordt, komt ”mystery guest” Daan van Oostenbrugge binnensluipen. Hij tikt Kasse op zijn schouder. De schrijver is quasiverbaasd over de plotselinge verschijning van de illustrator. De zaal juicht. „Hallo Daan”, gillen de kinderen.

Van Oostenbrugge maakte voor ”Dokter Domoor” 160 illustraties. Samen met Kasse legt hij het jeugdige publiek uit hoe ze te werk zijn gegaan. „Toen Bram het verhaal geschreven had, gingen we samen aan de keukentafel zitten om te bedenken welke plaatjes erbij zouden passen.” Kasse jubelt: „Daan kan zo geweldig goed tekenen.” Om dat te bewijzen gaat de auteur een hoofdstuk voorlezen, terwijl de illustrator er ondertussen op een groot vel een illustratie bij maakt.

„Dreun voor dreun komt er iets de trap af. Heeft de dokter een olifant op de zolder verstopt? Of een nijlpaard dat zich afvraagt wat er beneden toch gebeurt? Het gedreun gaat maar door. Tot het eindelijk stil wordt en de deurkruk naar beneden beweegt. Met een klap zwaait de deur wijd open.”

De kinderen zijn muisstil. Ze kijken ademloos naar Van Oostenbrugge, die met een zwarte stift razendsnel een illustratie van hoofdpersonen Skip en Pepper maakt. Kasse leest, met veel gevoel voor drama, verder: „De dokter klikt het kijkertje van zijn bril af en kijkt op. „Goedemiddag, mevrouw Berkenpies.””

Herkenbaar

Het fantasierijke, licht absurdistische kinderboek is uitgegeven bij Den Hertog. De toon, sfeer en doelgroep van ”Dokter Domoor” lijken anders dan van de meeste andere boeken van deze uitgever. Hoofdpersoon Skip, een basisschoolleerling, gamet en heeft een telefoon. Dat is volgens Kasse niet anders dan in de werkelijkheid. „Ik heb geprobeerd het herkenbaar te maken. Met dit actieboek wil ik juist díé kinderen bereiken die normaal veel met schermpjes bezig zijn. Zij lezen misschien minder of hebben moeite met lezen; het is de uitdaging om juist hen te boeien. Daarom ben ik ook zo blij met Daan. Zijn illustraties trekken kinderen het boek in.”

Na drie kwartier is de presentatie bijna voorbij. Er is nog ruimte voor een paar vragen. Een meisje wil weten waar het boek te koop is. Een ander vraagt: „Kun je hem ook lenen bij de bibliotheek?” Kasse glundert. Zijn presentatie lijkt aan het doel te beantwoorden.