De voorzitter van het curatorium, ds. A. Schreuder, voelt met de andere curatoren het gewicht van deze dagen. „Niet in de eerste plaats omdat er zo naar gekeken wordt van buiten, maar vooral vanwege de grote verantwoordelijkheid die we hebben richting de gemeenten, ook omdat we eerlijk met mensen moeten omgaan, voor Gods aangezicht”, zegt de predikant van de gereformeerde gemeente te Beekbergen.

Rotterdam

Het curatorium komt samen in het gebouw van de Theologische School in Rotterdam. Het curatorium bestaat uit zes predikanten en drie ouderlingen. Deze ambtsdragers zijn aangesteld door de generale synode om te onderzoeken wie er kan worden toegelaten tot de Theologische School. „Zo hebben wij dat in onze gemeenten ingericht.”

Daar leven misverstanden over, constateert ds. Schreuder, die sinds 2020 voorzitter van het curatorium is. „Wij nemen geen predikanten aan, maar laten mensen toe tot de opleiding om predikant te worden. De toelating tot het ambt van predikant gebeurt pas later. Als een kandidaat een beroep heeft aangenomen, wordt hij door de classis toegelaten tot de volle bediening van Woord en sacrament.”

Wat gebeurt er precies deze dagen in Rotterdam?

„Het hele jaar door wordt er in alle rust les gegeven aan onze studenten op onze school, maar tijdens de attestdagen zijn vele ogen op ons gericht.

We hebben de plicht alles tijdens die dagen ordelijk te laten verlopen. Zo zorgen we ervoor dat de privacy van mensen die komen ook op de dag zelf goed in acht wordt genomen.

Vooraf zoeken we Gods aangezicht in het gebed en vragen of Hij wijsheid en ook vrijmoedigheid wil geven mensen toe te mogen laten als ze door de Heere tot het ambt zijn geroepen. Eén voor één horen we dan de mannen die zich hebben aangemeld met een attest van hun kerkenraad.”

Waar worden de mannen op bevraagd?

„We geven iemand alle ruimte om zijn beweegredenen uiteen te zetten waarom hij zich heeft aangemeld. Iemand mag nooit het gevoel hebben zich te moeten haasten.

We vragen hoe de Heere in het persoonlijk leven heeft gewerkt en waarom iemand zich geroepen voelt tot het ambt. We luisteren, maar gaan niet in gesprek. Het is onze gebed dat als iemand door de Heere is gestuurd, we ook de vrijmoedigheid ontvangen hem aan te nemen.”

Hoe komt het curatorium tot een besluit?

„Aan het einde vragen we de kandidaat zich te verwijderen. Als curatorium bespreken we dan wat we gehoord hebben. Heeft het een overslag gegeven, los van de persoon, los van de plaats waar hij vandaan komt? Er zijn genoeg menselijke factoren die een rol zouden kunnen spelen, maar daar proberen we zorgvuldig mee om te gaan.

Daarna vindt er een stemming plaats. De uitslag wordt vervolgens aan de persoon in kwestie meegedeeld: toegelaten of niet toegelaten. We zijn intens blij als de Heere het geeft dat we iemand mogen toelaten.

De andere kant is er ook: We weten ook wat het betekent voor iemand persoonlijk als hij afgewezen wordt. Dan kun je met iemand te doen hebben. Iemand gaat met raadsels voor zichzelf naar huis.”

Veel leden van de GG en kerkenraden leven mee. Soms klinkt er ook kritiek.

„Ik hoop dat er veel met ons wordt meegeleefd in de binnenkamer”, verzucht ds. Schreuder. „Het ambtsgeheim aan de ene kant en de privacy aan de andere kant maken dat we terughoudend zijn naar buiten. Wat ik vast wil houden is dat wij een verantwoordelijkheid hebben tegenover de synode. Die heeft ons deze taak en opdracht gegeven en houdt toezicht op onze werkwijze.

De discussie gaat meestal over het feit dat iemand is afgewezen. Maar het curatorium wijst geen ménsen af. Een afwijzing betekent niet dat wij een oordeel geven over iemands persoonlijk leven, maar wij beslissen alleen over de toelating tot de school. En begeerte tot het ambt is nog geen roeping. Roeping is meer. In een paar artikelen in De Saambinder heb ik daar ook op gewezen en onder andere verwezen naar Romeinen 10:15: „En hoe zullen zij prediken, indien zij niet gezonden worden?””

Lees ook

Ds. Van Eckeveld over het curatorium van de Gereformeerde Gemeenten

Wat geeft u afgewezen mannen mee?

„Het afwijzen is pijnlijk op dat moment. Soms mag het uitwerken dat iemand later wel wordt toegelaten. Er zijn predikanten die eerst afgewezen zijn en later toch toegelaten. In de tussenliggende tijd heeft de Heere hun nader onderwijs willen geven. De Heere had er Zijn wijze bedoeling mee.

Het is belangrijk dat zij die afgewezen zijn dat voor het aangezicht van de Heere neerleggen en rust mogen vinden in de onbegrepen weg die de Heere gaat. Kandidaten willen soms weten waarom zij zijn afgewezen, maar daar geven we geen toelichting op, ook niet aan kerkenraden. Dat kan mensen beschadigen of tot een ongeestelijke discussie leiden. Als curatorium moeten wij ons kunnen verantwoorden tegenover de synode en bovenal tegenover de Heere.”

Er is blijdschap als er kandidaten worden toegelaten, zegt u. Hoe ziet voor hen het vervolg eruit?

„Er is dan een ogenblik waarin je die blijdschap samen deelt. Voor zijn persoon en gezin heeft het besluit grote gevolgen. Daar spreken we dan kort over. Iemand moet zijn baan opzeggen, om zich na de zomer te kunnen melden voor onderwijs aan de school. Hij krijgt extra informatie mee.

Gemeenteleden denken soms dat deze mannen dan direct predikant zijn, maar dat zijn ze niet. Ze moeten nog worden opgeleid. Ook als de studenten gaan preken, weegt dat vaak zwaar. Studenten gaan rond om zich te bekwámen in het preken, maar ze worden soms gelijk beoordeeld op de eerste preken. Dat kan hen hinderen.”

Hoe leeft u als curatoren toe naar deze dagen?

„Het gewicht van het moment weegt. Dat brengt je in deze tijd met regelmaat op de knieën, omdat je voelt dat je iets doet wat je van jezelf niet kunt. We doen dit werk met Gods hulp en voor Zijn aangezicht.”