In coronatijd is alles anders. Het niet samen mogen zingen is daarvan een voorbeeld. In de kerk moet je je mond gesloten houden. Koren kunnen niet zo repeteren zoals ze gewend waren. Ik mis dat. Hoewel ik al jaren geen lid meer ben van een koor. Zingen vind ik geweldig.

Natuurlijk kun je meedoen met een cd of met Spotify, maar sámen zingen is toch wel iets wat daarboven uitstijgt. Zeker als het is om God groot te maken.

Het is ergens rond de zomervakantie dat ik voor het eerst een berichtje over een onlinekoor voorbij zie komen. Enkele musici hebben het plan opgevat om een onlineprojectkoor te starten. Mijn interesse is direct gewekt. De koorleden zullen een nieuw geschreven oratorium over Noach vanachter de laptop instuderen, met als doel dat muziekstuk met elkaar uit te voeren, zodra het weer kan.

Ik meld me aan als belangstellende en krijg daarna via de mail steeds een update van de ontwikkelingen. Peter Burger, de dirigent, ken ik nog vanuit mijn jeugd in Waddinxveen. Hij staat inmiddels voor vijf koren, het onlinekoor niet meegerekend. Met de leden is hij inmiddels overgestapt op het live­stre­a­men
van de repetities. André van Vliet, die het oratorium op muziek zal zetten, is als dirigent van Vox Jubilans voor mij ook geen onbekende.

Enthousiaste berichten komen binnen als de eerste liedteksten van noten zijn voorzien. De dirigent laat in een filmpje iets horen van het eerste deel. Peter Burger: „Wat wordt het mooi.”

Ik kan inmiddels bijna niet wachten tot de eerste repetitie van start gaat. Wanneer dat zal zijn, is nog niet bekendgemaakt, want dat is afhankelijk van hoe het schrijven van de muziek vordert.

Uiteindelijk wordt de eerste repetitiebijeenkomst vastgesteld op 10 oktober. Zaterdagochtend, om tien uur. Dat wordt het vaste oefenmoment. Niet een tijdstip waarop je stem op z’n best is, maar wel handig voor leden die ook nog op andere koren zitten.

Als ik die morgen wakker word, voel ik een rare kriebel. Hoe zal het gaan? Het is voor mij zo lang geleden dat ik op een koor zat. En dan ook nog online. Ik sta al vroeg op –wat trek je eigenlijk aan voor zo’n meeting– en klik iets voor tienen de link aan. Die kreeg ik bij de aanmelding voor het koor in mijn mailbox. De link stuurt me door naar een besloten omgeving op YouTube. Daar is de dirigent live in beeld, maar de koorleden niet. Wel is het mogelijk om te chatten, als je de bijeenkomst tenminste live bekijkt.

Aan de vele begroetingen in de chat merk ik dat veel koorleden elkaar kennen. Gezellig voor die personen, maar het gekeuvel maakt dat ik me als nieuweling de eerste bijeenkomst wat onwennig voel. De chatfunctie is wel handig om vragen te stellen. En om erachter te komen waar iedereen zoal vandaan komt. Ik zie berichtjes uit Eindhoven, Katwijk en Apeldoorn.

De eerste bijeenkomst blijkt een opwarmertje. De dirigent en alle medewerkenden (zie kader ”onlinekoor”) stellen zich voor en vertellen iets over het oratorium waar ze mee bezig zijn. Ook kun je beelden terugzien van de opnames die al eerder zijn gemaakt. Een groepje zangers heeft oefenmateriaal ingezongen dat als audiobestand in een besloten internetomgeving komt te staan. Elke keer komt er een nieuw deel online, zodat je met de partijen mee kunt oefenen. Handig voor thuis, om mee te zingen. Deze eerste bijeenkomst wordt publiek toegankelijk, zodat ook belangstellenden die later willen aanhaken, kunnen ontdekken of het wat voor hen is. De overige repetities komen in een besloten groep te staan.

Halverwege de repetitie pakken we de bladmuziek erbij. Ook die is via een besloten portal terug te vinden.

Het was achteraf handig geweest als ik de muziek voorafgaand aan de repetitie had uitgeprint, want nu is het wat lastig om aantekeningen te maken tijdens het instuderen. Ik zet op mijn to-dolijstje: ”Muziek uitprinten” en ”Map kopen”.

Het begint allemaal al aardig echt te worden.

De zaterdagen daarop kom ik er langzaam in. Het blijft wel een beetje bijzonder om in je eentje, in een verder nog stil huis te zingen. Ik moet steeds weer even over een drempel heen om die eerste noot eruit te krijgen. Zeker als dat om een ”inzing-oe” of ”-ie” gaat. Ik heb inmiddels al ontdekt dat niet ieder plekje in het huis daar geschikt voor is.

Zingen naast een slaapkamer waar een puber probeert uit te slapen, blijkt niet ideaal. Dus wordt het vaak de woonkamer, waar ik al dan niet omringd ben door een stapel wasgoed – want dat kun je op momenten dat je even niet hoeft te zingen, best nog even wegvouwen.

Gelukkig wordt er tijdens de repetities ook aan beginnende zangers gedacht. „We proberen iedereen erbij te trekken”, zegt de dirigent regelmatig. Hoe het zit met maten, sprongen, lange en korte noten en rusttekens – het wordt allemaal rustig uitgelegd. „Een rondje met een stokje eraan, duurt meestal twee tellen...” Op een gegeven moment hebben we het zelfs over de quintsprong, een interval van vijf tonen. Als ik die langs hoor komen, voel ik me al bijna weer een ervaren koorlid.

Elke repetitie nemen we een nieuw deel van het oratorium onderhanden. Het is niet zo dat je na één uur het hele lied kunt meezingen. Daar is echt nog wel wat zelfstudie voor nodig. De vooraf ingezongen muziek een paar keer aanzetten tijdens het strijken of eten koken blijkt te werken. Eerst het lied met alle partijen samen, en later alleen m’n eigen altpartij, voor de juiste inzetten.

Na twee keer goed luisteren zit volgens de dirigent 70 procent van de muziek erin. Na nog een keer of drie goed meezingen automatiseer je nog eens 15 procent van de noten. De laatste 15 procent is het moeilijkste, dat zijn de lastige sprongen of de inzetten op momenten die je niet verwacht. „Die moet je gewoon blijven herhalen tot ze inslijten.”

Ik geniet van het zingen. En ik merk dat de melodieën in m’n hoofd gaan zitten, waardoor ik ook later, als ik bijvoorbeeld aan het stofzuigen ben, opeens loop te zingen. Maar hoe je het ook wendt of keert, een onlinekoor blijft surrogaat aanvoelen. Het aardige is dat je weet dat anderen op hetzelfde moment dezelfde muziek zingen. Maar je hóórt hen niet. Je ziet en hoort alleen de dirigent die meespeelt en -zingt. Meezingen met je buurvrouw –iets wat ik tijdens mijn koortijd graag deed– is er niet bij. Het voordeel is wel dat die het ook niet merkt als je zelf een keer de mist in gaat.

Het aantal koorleden loopt nog steeds op. Inmiddels zitten we boven de 150. Het blijft uitkijken naar het moment dat we kunnen horen wat al dat gerepeteer voor zin heeft gehad. De datum van het concert werd als eerste idee vastgesteld op 27 februari 2021. Daar zat een gedachte achter. „Omdat Noach op de 27e dag van de 2e maand met zijn gezin weer naar buiten kon.” Maar gezien de omstandigheden is het reëeler om ervan uit te gaan dat de datum nog zal verschuiven.