De onstuitbare opmars van de elektrische fiets is een volstrekt autonoom proces dat zich niets aantrekt van de persoonlijke mening van deze of gene columnist.
Zoals ik vorige week schreef, nadert de verkoop van de elektrische fiets een belangrijk kantelpunt. Dat proces is niet te stuiten. Snelheid en gemak zijn onweerstaanbare argumenten en winnen het op termijn altijd van eventuele bezwaren zoals onveiligheid en gemakzucht.
Het schoolplein zal daarbij een sleutelrol vervullen, al was het maar vanwege het vormende karakter van die levensfase. Wie op die leeftijd eenmaal de keuze heeft gemaakt voor een elektrische fiets stapt daarna niet snel meer over op een traditioneel exemplaar, net zoals er maar weinig mensen zullen zijn die hun navigatiesysteem na verloop van tijd weer inruilen voor een stapel landkaarten.
Tijdens de adolescentie zijn jongeren niet alleen extra gevoelig voor groepsdruk, maar overheerst ook de angst om af te wijken en op te vallen. Wanneer een grote groep leerlingen zich verplaatst op een elektrische fiets, dan volgt de rest als vanzelf. Op die leeftijd wil niemand achterblijven bij de rest en dat doe je op een gewone fiets zowel letterlijk als figuurlijk. Bovendien wil geen enkele tiener de indruk wekken afkomstig te zijn uit een armlastig gezin.
Toen wij een tijdlang extra zuinig leefden om versneld te kunnen aflossen, verzuchtte mijn oudste zoon een keer hardop dat we op deze wijze „wel arm leken.” Blijkbaar beschouwde hij dat als nadelig voor zijn reputatie, terwijl het voor mij de aanleiding vormde voor een wijze levensles. Zo hield ik hem voor dat het juist precies omgekeerd is, want je kunt in een mooie villa wonen die tot de nok toe is gefinancierd met een aflossingsvrije hypotheek en in een dure auto rijden die met geleend geld is gekocht. Dan is het plaatje perfect, terwijl de basis wankelt.
Met elektrische fietsen zal het waarschijnlijk net zo gaan als met moderne smartphones: als opvoeder geef je uiteindelijk toe om te voorkomen dat je kind buiten de boot valt. Bij mobieltjes was ‘bereikbaarheid’ een populair gelegenheidsargument, bij e-bikes zal de afstand naar de school waarschijnlijk in de strijd worden gegooid. Uiteindelijk is de uitkomst dat ouders nog verder op kosten worden gejaagd en kinderen een keuze maken die niet alleen bepalend is voor hun eigen leven maar ook voor de samenleving.
Zo las ik enkele dagen geleden een ingezonden brief van een ouder echtpaar dat altijd met veel plezier deelnam aan de fietsvierdaagse in hun woonplaats, maar dit jaar voor het eerst verstek liet gaan vanwege alle elektrische fietsen waardoor ze onderweg voortdurend werden ingehaald. Je kunt ook zeggen dat ze door de tijd zijn ingehaald, net zoals er op de snelwegen nu ook geen plaats meer is voor een oude Daf of een klassieke 2CV.
Directe aanleiding om te stoppen met de vierdaagse, was een aanvaring met een bezitter van een e-bike die hen hooghartig toesnauwde dat ze zich waarschijnlijk geen elektrische fiets konden veroorloven. Zo rest dit echtpaar –dat model kan staan voor een veel grotere groep fietsliefhebbers– geen andere keuze dan die tussen thuisblijven of zich in de meest letterlijke zin van het woord door de stróóm mee te laten voeren.
De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl
