In een seculiere maatschappij kan de hemelvaart van de Heere Jezus niet op veel aandacht rekenen. Na het kerstfeest raken veel mensen bij de christelijke feestdagen überhaupt de verbinding met de Bijbel kwijt. Pasen, Hemelvaartsdag en Pinksteren zijn verworden tot dagen die in het teken staan van de lente of een paar vrije dagen waarop de plaats op de camping zomerklaar gemaakt wordt.

Begin

Wie naar de lengte van de beschrijvingen kijkt van dat wat op de Hemelvaartsdag gebeurt en alleen maar het aantal Bijbelverzen telt, zou kunnen denken dat de hemelvaart van Jezus ook in de Bijbel niet al te belangrijk is.

Niets is echter minder waar. Vooral het hemelvaartsevangelie in Handelingen is als een kleine goudmijn waar ieder woord glinstert van verwachting. Want Hemelvaartsdag is niet het einde, maar het begin van een nieuwe periode die eindigt met de we-derkomst van Christus op de wolken.

Over wolken gesproken: voor meteorologen zijn ze niet meer dan een zichtbare verzameling waterdruppeltjes of ijskristalletjes. Maar voor een theoloog zijn ze veel meer dan dat. Het zijn grensgangers. Ze zweven tussen hemel en aarde. Ze laten een mens iets zien van gene zijde. Van God en van hemel en van alles waar we ons eigenlijk geen voorstelling van kunnen maken. En bij de hemelvaart zijn ze het voertuig waarop de God van Israël Zijn Zoon thuishaalt.

Een wolk nam Jezus weg van het oog van de discipelen. En straks, zegt de engel, zal „deze” Jezus „alzo” wederkomen.

Deze Jezus. Dat is de Gekruisigde. Hij die gestorven is, begraven is geweest, maar de dood aan de achterkant heeft opengebroken. En zo werd de Gekruisigde ook de Opgestane. Hij Die de hel is doorgegaan, is hemelwaarts opgestaan, dichtte Maarten Luther. Die Jezus komt terug. Alzo: op de wolken.

Hemel

Opgevaren ten hemel is Hij, zo belijdt de kerk der eeuwen. En Hij zit daar aan de rechterhand Gods. Hoe, wat? Nooit is dat in een formule te vangen. Je kunt niet over de hemel spreken zoals wetenschappers over een wolk spreken. Het is een spreken in beelden. Stamelen is het, niet meer. Want een mens weet niet wat de hemel is. En de diepe tragiek van het mens-zijn is dat geen mens God kan zien en leven.

Wederkomen zal Hij. Op die dag dat de hemel weggerold zal worden als een doek. Op de dag dat God het oordeel over alles zal geven aan „deze Jezus”.

Dag van de wederoprichting aller dingen. Dat ook.

Dag waarop de vraag die de discipelen als laatste aan Jezus stellen voor Hij ten hemel vaart, beantwoord zal worden en het koningschap aan Israël wederopgericht zal worden.

Dag waarop alles wat krom is, rechtgezet zal worden.

Tranen

Het hemelvaartsevangelie is misschien klein gemeten naar het aantal Bijbelverzen. Maar het is groot naar inhoud en het zindert van verwachting. Verwachting naar de tijd dat God al het kwade zal wegvagen. En waarop Hij alle tranen uit de ogen zal vegen van hen die in Hem geloven.

Alle tranen.

Maar ook: iedere traan.

De heilsfeiten en de wederkomst hebben kosmische consequenties.

Maar ze zijn niet minder ook zo intiem dat iedere traan telt.