Blijkbaar geld je als een moedig mens als je besluit wereldkundig te maken dat er twee soorten mensen bestaan, namelijk mannen en vrouwen. De doorgeslagen genderideologie zorgt ervoor dat het wellicht je carrière kan kosten als je dat zegt. Toch hebben twee wetenschappers, een Amerikaanse evolutiebioloog en een Britse ontwikkelingsbioloog, de euvele moed gehad om hun ‘oerouderwetse’ punt te maken (RD 25-2).

Gelukkig maar dat er nog mensen zijn die durven op te schrijven wat de werkelijkheid laat zien. Een werkelijkheid die bij het begin van de schepping was vastgelegd in de Bijbelwoorden: „Man en vrouw schiep Hij hen.”

Lees ook

Biologen: Zelf je geslacht kiezen, is ontkenning van biologisch feit

Verwarrend debat

Het doet me denken aan een verwarrend debat dat gevoerd werd in de Eerste Kamer. Er lag een aanpassing van de Algemene wet gelijke behandeling op tafel. In deze wet moest worden opgenomen dat er geen onderscheid gemaakt mag worden op grond van geslachtskenmerken, genderidentiteit en genderexpressie.

Maar de problemen die deze wet met zich meebrengt, zijn legio. Immers, door de indieners van deze wet werd vastgesteld dat niet de sekse of het geslacht leidend is, maar het gevoel over de gender. Natuurlijk leverde dat heel veel vragen op, maar de antwoorden waren summier.

De meest vergaande vraag ging uiteraard over het subjectieve gevoel dat leidend zou moeten zijn. Als je als man geboren bent, ofwel met mannelijke lichaamskenmerken, dan is dat blijkbaar niet meer van belang. Het gaat erom of je je ook man voelt, of vrouw, of iets ertussenin. Dat zijn niet mijn woorden, maar dat werd zo gesteld door de initiatiefnemers van deze wet. Zij gebruikten deze woorden: „Uitgangspunt is dat het begrip geslacht dient te worden beschouwd als een continuüm waarbinnen eenieder - vrouw/man en iets daarnaast, tussenin of tegenover - eenzelfde mate van bescherming tegen discriminatie geniet.” Wat ze daarmee bedoelden, werd niet uitgelegd. Alleen dat er meer variatie zou bestaan.

Welnu, het gevoel dus. Maar vervolgens is het natuurlijk de vraag of dat gevoel dan consistent moet zijn. Immers, onze gevoelens zijn niet gemakkelijk vast te leggen of vast te houden. Vandaar dat ik destijds aan de indieners van de wet de vraag stelde of een gevoel ook zou kunnen veranderen. Want stel dat je als man geboren bent, maar je voelt je vrouw. Dan moet je in je paspoort het geslacht kunnen laten veranderen van M naar V. Maar stel dat dit gevoelen weer overgaat, of dat je spijt krijgt, of dat er nog een ander gevoel de boventoon gaat voeren, wat dan? Mag je dan opnieuw je paspoort laten wijzigen?

De indieners durfden geen antwoord te geven op deze vragen. Of ze wilden er geen antwoord op geven. Alleen minister Ollongren van Binnenlandse Zaken had de moed om zich uiteindelijk uit te spreken. Zij gaf aan dat in geval van een veranderend gevoelen, als dat gaat om een diepgewortelde innerlijke overtuiging, de wijzigingen weer ongedaan gemaakt mogen worden.

Met die constatering is het failliet van het systeem van geslachtelijke vermelding dus getekend. Immers, daarmee kan iemand op elk gewenst moment een wijziging laten doorvoeren die verregaande consequenties heeft. Niet alleen voor de persoon in kwestie, maar ook voor gezin en familie, voor werkgever en collega’s. Het kan alle kanten op.

Doorgeslagen

En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat iemand zich ook noch man, noch vrouw kan voelen. Dat moet dan worden aangeduid als X. Maar stel dat ik me daarin niet kan vinden, omdat ik dat te afstandelijk vindt. Of omdat ik me een edel dier voel. Mag dat dan ook? De werkelijkheid van de doorgeslagen ideologie moet dit eigenlijk wel toestaan. Maar de redelijkheid van de omstanders zou hier toch een halt moeten toeroepen. Wanneer zal de wal het schip gaan keren? Misschien als we merken dat er een juridische onmogelijkheid gaat ontstaan als de werkelijkheid wordt geregeerd door de gevoelens van de ”homo sapiens”.

De auteur is fractievoorzitter van de SGP in de Eerste Kamer.