Pianoles in Jeruzalem
Rasha krijgt wekelijks pianoles in Jeruzalem. Maar door problemen met haar reisvergunning liggen de lessen al drie maanden stil.
Nadia (43 jaar) en haar zus Rasha (42) zijn de oudste bewoners van Jemima in Bethlehem. Ze wonen er al sinds de zomer van 1982. Hun Arabische ouders wisten na hun geboorte niet wat ze met de gehandicapte meisjes aan moesten en verborgen hen daarom maar in een kamer in hun huis. De buitenwereld wist niets af van de kinderen. Rasha is blind en Nadia blind en doof. Toen ze in Jemima kwamen, konden ze alleen maar schreeuwen en huilen. Praten deden ze niet. Het verschil tussen dag en nacht kenden ze niet. Een knuffel hadden de kinderen nog nooit gehad. Ze werden liefdevol opgevangen door Ed en Heleen Vollbehr, de oprichters van Jemima.
Wie de beide zussen nu in Jemima ontmoet, kan dat verhaal nauwelijks geloven. Rasha is een muzikaal talent; ze speelt op een grandioze manier piano. Vroeger speelde ze ook orgel tijdens Nederlandse kerkdiensten in Jeruzalem. Muziek is haar leven. Ze krijgt wekelijks in Jeruzalem les van een Joods-orthodoxe lerares. Nota bene: een in een moslimgezin geboren vrouw die in een christelijk huis woont krijgt les van een orthodoxe Jodin. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Voor de pianoles moet Rasha per taxi Palestijns gebied verlaten. Haar noodzakelijke reisvergunning is echter eind mei verlopen. En wachten op een nieuwe duurt lang. Dat doet Rasha pijn, het maakt haar onrustig. Ze kan het niet begrijpen. Rasha laat echter wel zien dat gehandicapten gaven en talenten hebben. Dat ze iets kunnen en presteren. Er is een bewoner van Jemima die drie talen spreekt. Er zijn oud-bewoners die nu getrouwd zijn. Baha bewerkt olijfhout. David helpt Jemima met de pr, regelt de post en ontvangt groepen. Van zijn leven deelt hij van alles op Facebook en andere sociale media.
Na enkele weken wist Jorien de zwaar autistische en rusteloze Ahmed zo ver te krijgen dat hij bij haar op schoot ging zitten om te eten. Op de dag van het afscheid wilde hij haar hand niet meer loslaten. Sameh, een jongen die met een waterhoofd is geboren en op de rand van de dood lag, giert het uit als er een stoel verschuift. Nour, die niet kan praten, weet heel goed duidelijk te maken dat ik nog een rondje met hem in zijn rolstoel moet rennen. De fysiotherapeut traint met hem om zijn spieren sterker te krijgen.
Zeg niet dat deze mensen zielig zijn. Waardeer wat ze kunnen, stimuleer hen om het beter te doen. Daar zijn helpers voor nodig met hart voor de zaak. Die de letterlijke warmte van buiten in Bethlehem (dagelijks dik 30 graden) op een figuurlijke wijze mogen bieden aan de bewoners. De oprichters van Jemima waren geraakt door de woorden uit Mattheüs 25: „En de Koning zal antwoorden en tot hen zeggen: Voorwaar zeg ik u: Voor zoveel gij dit een van deze Mijn minste broeders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij gedaan.” Een opdracht en een belofte ineen, waar we alleen maar amen op kunnen zeggen.
Riekelt en Jorien Pasterkamp doen deze zomer vrijwilligerswerk bij Jemima in Bethlehem. Ze houden een dagboek bij. Deel 3.
