Een emmertje en een Legoblokje in Jemima
Een emmertje, een oranje Legoblokje en een balletje. Meer heeft Ahmed niet nodig om zich de hele dag te vermaken.
Aan het einde van de gang of buiten in het kleine speeltuintje zit Ahmed op de grond, gooit het blokje omhoog, pakt het op en gooit het opnieuw. Urenlang. Helemaal in zijn eentje.
Ahmed is 17 jaar, heeft de lengte van iemand van zeven en de verstandelijke vermogens van een peuter. Hij lijdt aan dwerggroei en is zwaar autistisch. Ahmed kan niet praten, maar wel alles duidelijk maken. Als hij muziek wil horen, trekt hij me mee naar zijn kamer, waar een gitaar ligt. Zitten en spelen. En waag het niet de gitaar anders vast te houden dan Ahmed vindt dat het moet.
Op een heuvel tussen Jeruzalem en Bethlehem in het dorpje Beit Jala staat Jemima. In het huis worden Arabische kinderen met een verstandelijke of meervoudige handicap opgevangen. Al ruim 35 jaar. De jongste bewoner is 7 jaar, de oudste 45. Ahmed is een van hen. Toen hij 1,5 jaar oud was, kwam hij in Jemima. Ondervoed en ver achter in ontwikkeling. Hij was het negende kind in een gezin. Vijf van zijn broers en zussen zijn overleden. Zijn ouders zijn neef en nicht. Toen Ahmed zeven maanden oud was, heeft zijn vader het gezin verlaten.
Jemima (de oudste dochter van Job) is opgezet door het Nederlandse echtpaar Ed en Heleen Vollbehr. Alle groepen in Jemima hebben Bijbelse namen. Ahmed zit in groep Lemuel (een koning genoemd in Spreuken), samen met Nour, Sameh en Ikram. Dit trio zit in een rolstoel. Als de groepswerker met ze naar buiten wil, is dat een hele operatie. Een rolstoel in de lift, naar beneden, parkeren in de speeltuin en terug voor nummer twee. Een rolstoel met iemand erin bij 30 graden een helling opduwen, is een best zwaar, kan ik uit eigen ervaring vertellen.
Nour is de gangmaker in de groep, hij kan smakelijk lachen. De knul van bijna tien heeft gitzwart haar en prachtige donkere ogen. Zijn moeder was ongehuwd zwanger, een schande binnen de Arabische cultuur. Ze werd door haar familie met de dood bedreigd. Toen Nour gehandicapt bleek te zijn, is hij verstoten.
Als Jorien hem eten geeft, legt hij zijn hand op haar arm. Als blijk van vertrouwen. Op enkele klanken na praat Nour niet. Als het eten op is, moet er gezongen worden. Ik doe mee op de gitaar. Kinderliedjes als ”Drie kleine kleutertjes” en ”Boer, wat zeg je van mijn kippen” galmen over de etage. En ook ”Opent uwen mond”. Voor ons herleven oude tijden. Sameh vindt het prachtig en beloont het gezang met een stralende glimlach en applaus.
Bethlehem –in Palestijns gebied– is de plek waar Jezus is geboren. Waar Zijn kribbe zou hebben gestaan, is een kerk gebouwd waar iedereen gebukt naar binnen moet. Vanuit de hele wereld komen mensen naar deze plek. Niet ver van deze Geboortekerk volgen christenen het voorbeeld van Jezus en kijken om naar de zwakken in de samenleving. De lokale werkers en vele vrijwilligers uit Nederland en Duitsland bieden in Jemima liefde en zorg. Op de vraag van vrienden van ons of er in het gebied nog iets terug te vinden is van de Heere Jezus, reageert Jorien direct: „Jazeker, in de ogen van de kinderen.”
Riekelt en Jorien Pasterkamp doen deze zomer vrijwilligerswerk bij Jemima in Bethlehem. Ze houden een dagboek bij. Deel 1.
