De wortels van Willem Hendrik Velema liggen in Friesland. Op 15 november 1929 werd hij in Drachten geboren, als de achtste van negen kinderen in een predikantsgezin. Hij kende naar zijn zeggen van jongs af het verlangen om net als zijn vader, ds. Hendrik Velema, het Woord van God te verkondigen.

Na zijn studie theologie werd kand. Velema op 13 september 1953 tot predikant bevestigd in Eindhoven. Hij promoveerde in 1957 aan de Vrije Universiteit te Amsterdam op ”De Heilige Geest bij Abraham Kuyper”.

Dr. Velema diende de gemeenten van Eindhoven (1953) en Leiden (1961). Vijf jaar nadien volgde zijn benoeming tot hoogleraar nieuwtestamentische vakken, ambtelijke vakken en ethiek aan de –toen nog– Theologische Hogeschool in Apeldoorn. Later richtte hij zich volledig op de ambtelijke vakken, ethiek en apologetiek. Deze mix van praktische en systematische theologie typeerde hem. In 1996 ging prof. Velema met emeritaat.

Prof. Velema en zijn vrouw kregen drie zoons en drie dochters. Enorme steun heeft hij, zoals hij zei, altijd gehad aan zijn vrouw.

Gemakkelijk is zijn leven niet geweest, zeker niet na zijn emeritering. Prof. Velema stond midden in het bredere kerkelijke leven, ook midden in de Christelijke Gereformeerde Kerken. Hij was onder meer achtmaal rector van de Theologische Universiteit Apeldoorn, voorzitter van de Bond tegen het Vloeken, voorzitter van de Willem de Zwijgerstichting en bestuurslid van het Gereformeerd Psychiatrisch Ziekenhuis. Ook was hij van 1980 tot 1990 panellid van het EO-radioprogramma Deze Week.

Prof. Velema was –samen met prof. dr. J. Douma– voor de breedte van de gereformeerde gezindte de aangewezen man voor ethische vragen. CGK-documentalist Jan Noorlandt, bezig met een biografie over prof. Velema, typeert hem als een theoloog met een „enorme werkkracht, met oog voor toerusting van de gehele gereformeerde gezindte.” Prof. Velema was „bereid om met de media in discussie te gaan, en speelde tussen 1965 en 1985 een niet te onderschatten rol in de gereformeerde gezindte.”

Tientallen boeken en artikelen schreef hij, waaronder ”Wet en Evangelie” (1987) en ”Geroepen tot heilig leven” (1988). Samen met prof. dr. J. van Genderen publiceerde prof. Velema de ”Beknopte gereformeerde dogmatiek” (1992). Daarnaast verschenen er tal van pastorale handreikingen, bundels met preekschetsen en meditatieve boekjes. En niet te vergeten de talloze dikke collegedictaten homiletiek die jarenlang dienst hebben gedaan.

Prof. Velema heeft zestig jaar lang gepreekt. Dat was zijn lust en zijn leven. Prediking was voor hem proclamatie van het Woord van God: uitzeggen en aanzeggen dat het heil alleen in Christus is. Dat was ook wat hij ons als studenten destijds voortdurend voorhield. Met een variant op wat Paulus aan de Filippenzen schreef, was hetzelfde nog eens te zeggen hem niet verdrietig en voor ons als studenten nuttig. Op het gebied van de homiletiek gaf hij ook nadrukkelijk aandacht aan het werk van de Heilige Geest. Dat blijkt uit diverse publicaties, waaronder een artikel over preken uit de Psalmen en een boekje voor een breder publiek over geloof en gevoel.

Het woord ”breed” typeert zijn werk meer dan het woord ”diep”. Geen wonder gelet op het feit hoeveel hij geschreven heeft, vanuit een geweldige werkkracht en vooral vanuit een aanstekelijke bezieling. De laatste paar jaar dat we van hem les kregen, kwam herhaaldelijk ter sprake hoe in zijn leven steeds meer liefde gekomen was voor de Persoon van de Heilige Geest. Dat is om nooit te vergeten.

Zeker na de dood van zijn vrouw werd zijn verlangen naar de hemel en zijn Zaligmaker steeds sterker. „Ik verlang er heel sterk naar om de Heere Jezus te ontmoeten, en met Hem ook de Vader, en de Heilige Geest”, zei hij in 2013 in een interview in het Reformatorisch Dagblad. „Om dan eeuwig te leven met een Drie-enig God.”