Een uitloper van een wijnstok, vol zware druiventrossen, kronkelt over de muur. Een andere rank is dor en doods. Het begon allemaal zo mooi. De schepping was volmaakt en adembenemend, van de meest wonderlijke creaties in de diepzee tot aan het majestueuze melkwegstelsel. Maar zo bleef het niet. In steen gebeitelde letters vertellen de vreselijke waarheid. Er is een levensgrote kloof ontstaan tussen God en mensen. Pogingen om die kloof te overbruggen, leiden tot niets, al kun je soms best een eindje komen met je godsdienst en je goede gedrag. Uiteindelijk mislukken ze. De mensheid lijkt reddeloos verloren.

Warm en stoffig is het. Even verderop staat de boom die kennis geeft van goed en kwaad. Natuurlijk, daar is het allemaal begonnen. Daar ontstond afstand tussen God en mens. Hoe moet het verder? Het bestaan aan deze kant van de kloof is als het landschap van de Negevwoestijn: troosteloos, levenloos. Je krijgt er een gortdroge mond en brandende longen van. De hete zon blakert steen, zand en hout. Hout?

Midden in de verdroogde woestenij rijzen twee palen op, kruiselings op elkaar geslagen. Aan weerszijden twee rotsblokken. Ook hier staat iets op. ”U/jij” op de ene, ”God” op de andere. De afgrond tussen de twee rotsen is niet meer. Het kruis dicht de kloof. Hemel en aarde komen samen. In de stilte begint er iets te zingen, ijl en zuiver. Het geluid zwelt gaandeweg aan tot een machtige samenzang. Als de zondebok in de woestijn is, juicht het volk. Het is verlost.

Nu ziet het op het open graf. De beklemming van de dood hangt nog voelbaar tussen de rotswanden. Muren komen dichterbij. Maar het uit de rotsen gehakte bed is leeg. Erboven staan opnieuw gegraveerde letters, woorden van leven. „Ik, Jezus Christus, de zoon van God, heb de dood overwonnen door er uit op te staan.”

Overgave

Er is niet alleen een ingang, daar waar de steen is weggerold, maar ook een uitgang. De uitgehouwen treden voeren naar boven, weg van de halfduistere grot. Een smal paadje en dan: ruimte.

Onder een blauwe hemel ontspringt boven in de rotsmassa een stroompje. Bloemen vouwen zich open, hun bladeren frisgroen. ”Heilige Geest, vernieuwend stromend water” vertellen letters. Klaterend valt het naar beneden om onder aan de rotsen een helder poeltje te vormen. Een mens –op de knieën– strekt zich uit naar het licht. Vol overgave. Afhankelijk. Straaltjes water vloeien uit zijn mond en handen. Zijn dorst is gelest.

>>binnentuinovergod.nl

Binnentuin in Voorthuizen

De Binnentuin over God is aangelegd in het voormalige zwembad van landgoed Pauwenhof in Voorthuizen. Initiatiefnemer is Erik Willemsen uit Moerkapelle. Zijn doel: mensen laten zien Wie God is, in de hoop dat ze in Hem gaan geloven. Kunstenaars uit de hele wereld –die ook dierentuinen vormgeven– werkten vanaf september 2016 maandenlang aan rotspartijen, grotten en koralen. Het graf van Jezus is een exacte kopie van de graftuin in Jeruzalem. „Ik zie voor me wat ik in de Bijbel lees”, zei een bezoeker tegen vrijwilliger Johan Poort, die op het landgoed woont. „Dat is wat we willen. Mensen iets moois laten zien, zodat ze iets gaan begrijpen van Gods liefde.”

Juni vorig jaar ging de overdekte tuin open. Op aanvraag zijn er rondleidingen voor groepen van maximaal 15 personen. Toegang is gratis, giften zijn welkom. Landgoed Pauwenhof was tot 2014 retraitelocatie van De Nederlandsche Bank, daarna wilden de christelijke ondernemers Jan van Meerveld en Martijn Wentzel er een ”Huis van ontmoeting” creëren, voor wie een vergaderlocatie zocht of een plek om op adem te komen. Sinds begin dit jaar zijn hotel en restaurant gesloten. Dit heeft geen gevolgen voor de binnentuin.