Het bestaan van zo’n werkgroep is een signaal dat de biografie in Nederland in opmars is. Dat blijkt ook uit de aandacht die kranten en tijdschriften de laatste jaren aan het onderwerp besteden, uit de subsidies en prijzen die eraan toegekend worden en uit de recente oprichting van een Biografie Instituut aan de Rijksuniversiteit Groningen. Dat laatste is bedoeld om „de biografie als een academisch specialisme van goed doordachte fundamenten te voorzien.”

Dat er in Nederland vooral veel schrijversbiografieën verschijnen, heeft te maken met het feit dat vooral het Fonds voor de Letteren subsidies op dit terrein verstrekte - en een subsidie is toch het minste wat je als biograaf nodig hebt om de klus binnen afzienbare tijd te klaren. Maar sinds ook het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten meedoet, kan er een breder terrein worden bestreken.

Speciale biografieënprijzen zijn er ook. In 1986 was Hans Werkman de eerste die de Henriette de Beaufortprijs in de wacht sleepte, later toegekend aan onder meer Helene Nolthenius, Hans Goedkoop en Léon Hanssen. Verder is er de Dordt-prijs voor biografie, tussen 1991 en 2000 toegekend aan Jan Fontijn, Jan Meyers, Wim Hazeu, Willem Otterspeer, Hans Goedkoop en Cees Fasseur. En ten slotte is de prestigieuze AKO Literatuurprijs -strikt genomen bedoeld voor schrijvers van fictie- tweemaal aan een biograaf toegekend: Frits van Oostrom voor ”Maerlants wereld” (1996) en Dik van der Meulen voor ”Multatuli” (2003).