In de huiskamer is plaats voor zo’n vijftien, twintig cliënten. Vanmorgen zijn er tien gekomen. In de hoek staat een zwarte piano. Aan een prikbord op de muur hangt een kaart met de tekst: „Jezus zegt: zijt niet bezorgd voor uw leven.”

De inleider vanmorgen is J. W. Baan, christelijk gereformeerd bezoekbroeder uit Bennekom. Verpleegkundige Christina Hennip­man is aanwezig als lid van de commissie identiteit. En Esther, een van de cliënten, wil wel pianospelen.

Het eerste lied is Psalm 146: „Zalig hij, die in dit leven, Jakobs God ter hulpe heeft.” Baan zegt vooraf: „Misschien ben je wel helemaal vastgelopen, maar weet dan: „Zalig hij, die door de nood gedreven, zich tot Hem om troost begeeft.””

De inleiding gaat over het thema ”Lege handen”. Baan: „God wil lege handen vervullen. Er kunnen vreselijke dingen in je leven gebeurd zijn, zodat je zeggen moet: „Ik heb niets meer, ik sta met lege handen.””

Hennipman noemt geloof relevant voor de meeste cliënten. „Maar geloof kan door psychisch ziek-zijn veranderen. We hebben cliënten die nog wel kunnen aanvaarden dat ze dingen moeten inleveren, maar dat ze niet meer kunnen bidden en Bijbellezen, dat vinden ze moeilijk. Vaak ontstaat er dan schuldgevoel, het idee dat ze zondigen doordat ze bijvoorbeeld niet bidden.”

Tegen de bezoekers zegt Baan: „Dit Bijbeluur is niet verplicht. Je had met dit mooie weer ook wel buiten kunnen gaan wandelen. Fijn dat jullie er toch zijn. Jezus zegt: „Komt tot Mij en je zult rust vinden.” Want als de Bijbel opengaat, gebeurt er altijd wat.”

Twee cliënten geven aan dit wekelijkse Bijbeluur belangrijk te vinden: „De Bijbel gaat open. Ik voel me voor even weer gesterkt, begrepen, getroost. God is in de hemel en Hij weet alle dingen.” De ander: „Gods Woord is de beste therapie die we kunnen krijgen.”

In zijn inleiding zegt Baan: „Misschien had je toekomst­dromen, plannen zus en plannen zo, en opeens ben je hier. Dan kun je je zo machteloos voelen dat je God van alles de schuld geeft. Misschien heb je jaren geleden vol overgave belijdenis gedaan, vol overtuiging ja gezegd, met je ganse hart meegezongen: „God is een Toevlucht voor de Zijnen.” En nu is alles je uit handen gevallen. En je bent boos op God.”

Mag je wel boos zijn op God? Dat is de vraag die opeens op tafel ligt: „Mogen jullie boos zijn op God?”

De een denkt aarzelend van niet. „Dat vindt God niet goed.” De ander, zoekend naar woorden: „Ik denk dat Hij dat wel begrijpt. Als je Hem maar wel de ruimte laat om Zijn eigen weg met je te gaan.”

Baan knikt. „Als je boos bent op Hem, moet je Psalm 103 maar zingen. God weet hoe wij in elkaar zitten. Hij wijst mensen 
niet af, maakt ons geen verwijten.”

Een jonge vrouw, zacht: „Hoe kan ik weten of de Heere Zijn beloften ook voor mij bedoelt?”

Baan: „Als de weg moeilijk is, is Hij toch nabij. Wie de Heere zoekt, zal Hem vinden. God is machtiger dan de boze, die al die twijfel in ons hart zaait.”

Het is 12.00 uur. Tijd voor een laatste lied: „U bent mijn schuilplaats Heer, U vult ons hart steeds weer, met een verlossingslied.”

Een van de bezoekers wil nog graag iets anders zingen: Lied 465. En dat doen ze. Esther speelt weer piano. Aarzelend, maar al zekerder klinken de woorden: „Gij helpt de last ons dragen, Gij steunt bij elke tred, zelfs bij de zwaarste plagen zijt Gij de God Die redt.”

Het bezoeken van zieken

De kerkredactie belicht deze zomer de zeven werken van barmhartigheid, die vanaf 
de middeleeuwen een rol 
speelden in de traditie van de kerk.

Zes van de zeven werken worden genoemd in Mattheüs 25:35 en 36. Het zevende werk, het begraven van de doden, is ontleend aan het apocriefe boek Tobit.

De Meester van Alkmaar, een onbekende kunstenaar, schilderde in 1504 een beroemd geworden zevenluik (zie hieronder) met daarop de werken van barmhartigheid.

Vandaag het vijfde werk van barmhartigheid: het bezoeken van de zieken.

zomerserie Zeven werken van barmhartigheid

Welke rol spelen de zeven werken van barmhartigheid, ontstaan in de middeleeuwen, anno 2016? De redactie zoekt het uit. Vandaag deel 5: het bezoeken van de zieken.