Gebed voor Nice, Frankrijk en de wereld is het enige wat rest
En weer werd Europa in het hart getroffen door terreur. De doden in Nice worden geteld, nadat donderdagavond een vrachtwagen inreed op mensen op de boulevard van de Zuid-Franse stad. De beelden van dood en geweld slaan als een vloedgolf over de wereld. Het nieuws was gisteravond nog maar net bekend, of filmpjes op de sociale media maakten iedereen tot omstander. Ook dat is iets van onze moderne tijd. Het zijn niet meer de grote nieuwsstations en persbureaus die de beelden brengen, maar de gewone burger die erbij was.
Frankrijk, dat gisteren zijn nationale feestdag vierde, is wéér in diepe rouw gedompeld. Na de aanslagen in Parijs, vorig jaar, is het dit keer het toeristische zuiden van het land dat getroffen is.
Ongetwijfeld hebben de veiligheidsdiensten in Frankrijk een zucht van verlichting geslaakt toen het Europees kampioenschap voetbal onlangs verliep zónder aanslagen. Maar vier dagen na de finale van het EK in Parijs was er dan toch het terrorisme waarvoor gevreesd werd. Waarschijnlijk niet zonder reden ver buiten de hoofdstad Parijs, waar de beveiliging tot het absolute maximum was opgetrokken. Al moet direct gezegd worden dat je je tegen aanslagen zoals in Nice amper beveiligen kunt.
Misschien is dat ook wel de meest gruwelijke les die Nice ons –opnieuw– leert. Dat er een soort terreur ontstaan is waartegen je je simpelweg niet beveiligen kunt zonder de open, Europese samenleving te transformeren tot politiestaat Je kunt eigenlijk alleen voorzorgsmaatregelen treffen. In Israël weten ze erover mee te praten. Voor individueel optredende terroristen is iedere auto, iedere machine, ieder mes en iedere schaar een effectief wapen.
Terroristen willen niet anders dan destructie. Ze willen zo veel mogelijk mensen doden. Ze willen regeringen destabiliseren. Ze willen polarisatie aanwakkeren. Ze willen de angst vergroten. Ze willen dat kiezers, gedreven door een hunkering naar veiligheid, in het stemhokje die politici kiezen die oproepen tot oplossingen die de eenheid kapotmaken. Ze willen verdelen en heersen.
Dé oplossing voor gruwelijke terreurdaden zoals in Nice is er niet. In de moderne maatschappij is veiligheid niet meer te garanderen. Het veiligheidsnet in een samenleving als de onze zal altijd mazen kennen.
‘Nice’ brengt opnieuw onze ontstellende kwetsbaarheid aan het licht. De angst nestelt zich in ons bewustzijn. En in ons onderbewustzijn. Als iedere bestuurder van een auto een terrorist kan zijn, is de hele wereld vijandelijk gebied geworden. Feitelijk leven we dan altijd in oorlogsgebied. En dat verandert mensen in ieder geval in hun kijk op de wereld en de politiek.
Ondertussen zijn tientallen families in diepe rouw gedompeld. Vechten in ziekenhuizen anderen voor hun leven. Is er pijn, angst, onzekerheid. Angst bij mensen die erbij stonden, bij iedereen die ervan hoorde en van leest.
Gebed voor nabestaanden, gewonde slachtoffers, Nice, Frankrijk en onze wereld is niet alleen het enige wat rest. Het is ook het belangrijkste.
