Alle dagen Goede Vrijdag: tot troost en vermaning
Al jaren hangt op mijn studeerkamer een schilderijtje met daarop de Heere Jezus afgebeeld, knielend in de Hof van Getsemané. Ik kreeg het van een Molukse familie op het moment dat ik ergens eerste helft 2000 na een verblijf op Ambon weer naar Nederland vertrok. Aangrijpend was dat, want op de Molukken vloeide bloed vanwege wrede gevechten tussen moslims en christenen. Ik ging weer weg. De familie bleef achter.
En toen kwam dat schilderijtje tevoorschijn uit een tas. Een afscheidscadeautje. Het maakte mijn vertrek nóg emotioneler. Want ik had gezien hoe christenen op Ambon te lijden hadden onder verschrikkelijke aanvallen van radicale moslims. In die omstandigheden koos de familie een verbeelding van het lijdensevangelie als aandenken. Alsof ze wilden zeggen: maak je geen zorgen om ons, want in het licht van Zijn lijden gaan wij deze weg. Kruisdragend achter Hem aan.
We weten het: door Goede Vrijdag is er voor eens en altijd een streep gezet door menselijke eigengerechtigheid, door geestelijke zelfredzaamheid en door ieder eigenhandig realiseren van Gods Koninkrijk. Over gebruik van dwang en geweld, in Zijn Naam gepleegd, hoeven we het al helemaal niet te hebben.
Toch betekent dicht bij het kruis leven niet automatisch een hartelijke overgave aan Hem, met achterlaten van eigen inzet. Sinds Petrus het oor van Malchus afsloeg, weten we dat en ook op Ambon waren ”kristen-laskars” actief die wel raad wisten met moslims (en echt niet alleen om zichzelf te verdedigen).
Hoe belangrijk is het daarom over die twee kanten van Jezus’ kruisoffer te blijven mediteren: over de troost in het „vrees niet, Ik (en niet jullie) heb de wereld overwonnen” en over de waarschuwing: „een ieder die het zwaard opneemt, zal door het zwaard vergaan.”
Actueel werd dat toen op zondag 15 maart vanuit de Pakistaanse stad Lahore het schokkende bericht kwam dat twee volle kerken doelwit waren van een zelfmoordaanslag door de taliban. Schokkend was vervolgens ook de melding dat christenen twee moslims hadden gelyncht. Ze werden er (ten onrechte, bleek later) van verdacht bij de aanslagen betrokken te zijn geweest.
Er is daarna op gewezen dat Pakistaanse christenen het water aan de lippen staat, zó gediscrimineerd als ze worden door de samenleving en –erger– door de overheid. Dat zou de lynchpartij verklaarbaar maken.
Huivering- en weerzinwekkend blijft het: plotsklaps kwam het kruis in het teken van moord en doodslag te staan!
Zo bezien is het voor christenen wereldwijd (en dus ook hier) geen luxe om zich dágelijks Goede Vrijdag te herinneren. Tot onze troost, dat zeker, maar evengoed ter vermaning: wég dat zwaard!
