Onder het jaarthema ”Het Nieuwe Testament en de overheid” plaats ik vandaag de ondertitel ”Een appel op de heidense overheid”.

De Bijbelse hoofdpersoon is Paulus, die midden in een complexe juridische en geestelijke strijd is verwikkeld. Midden in die strijd doet hij een appel op die heidense overheid. Waarom doet uitgerekend Paulus, de trouwe leerling van God, een beroep op die heidense overheid? En wat kunnen we vandaag met deze boodschap?

Ik neem u voor de context mee terug naar de tijd waarin dit zich afspeelt. Paulus, de vroegere Saulus, die jacht maakte op de eerste volgelingen van Jezus, is na zijn plotse bekering in Damascus zelf een actieve volgeling van Jezus geworden. Aan iedereen die het wil horen vertelt hij over de wederopstanding van Jezus. De farizeeërs willen er niets van horen en zien hem als een onruststoker die uit de weg geruimd moet worden. Daarom klagen ze hem aan bij het gezag.

Het gezag, dat is de heidense overheid, lezen we in Handelingen, de Romeinse autoriteiten.

Paulus beroept zich tijdens de rechtszaak op de keizer. De Romeinse machthebbers begrijpen dit niet. Letterlijk zeggen Agrippa en Festus tegen elkaar: „Hij had al vrij kunnen zijn als hij zich niet op de keizer had beroepen.” Maar Paulus begint een lange en wonderbaarlijke reis richting Europa. Naar het heidense centrum van de macht: Rome.

Tijdens die wonderbaarlijke reis wordt duidelijk wie er daadwerkelijk aan de touwtjes trekt. Een engel verschijnt in een nacht aan Paulus en die bevestigt de opdracht van God: Wees niet bang, Paulus, maar je moet voor de keizer verschijnen.

Weet u wat ik zo wonderbaarlijk vind? De eeuwen hieraan voorafgaand zijn er vele koningen in Israël geweest. In het Oude Testament lezen we hoe al deze koningen door God aangesteld werden en met Hem in contact stonden. En in vrijwel alle gevallen keren die koningen zich van God af. Ze gaan hun eigen gang en verlaten het pad van God.

Hier in het Nieuwe Testament lijkt er sprake van een forse trendbreuk in Gods werkwijze. Als het niet met de Joodse koningen onder Zijn gezag kan, dan maar zonder.

God gaat dus verder met Zijn plannen. Niet via het joodse volk, niet meer via godvrezende koningen, maar via de goddeloze, heidense Romeinse overheid. God beschermt Paulus dus langs deze overheid, en brengt hem op zijn bestemming.

Even naar het nu. Wij leven in een land met een zeer grote vrijheid van godsdienst.

Heel soms maken mensen hun zorgen bij mij kenbaar. „Christenen worden weggedrukt. Kijk naar het verdwijnen van de zondagsrust, kijk naar de secularisatie.”

Met dit verhaal in de hand, valt daar een heel ander licht op. Het verhaal bevestigt dat Gods plannen altijd doorgaan, welke regering of staatsvorm ook in het zadel zit.

Er is na de periode van Paulus veel veranderd. De christelijke gemeenschap, toen nog klein en getuige van het aanbreken van Gods Koninkrijk, wordt in de eeuwen daarop via de kerken groot, machtig en zeer invloedrijk op het openbaar bestuur.

Is de christelijke politiek, waarvoor ik mij inzet, dan achterhaald? Deze vraag wordt mij regelmatig gesteld. Mijn antwoord is: Welnee.

De tijd en de verouderde gedachte dat politici het Evangelie in de samenleving brengen liggen inderdaad achter ons. De politiek is immers allang geen vormgever van die samenleving, maar veel meer een verlengstuk daarvan. En in dat verlengstuk mag en kun je als politicus kleur brengen en bekennen. Daarin past meer dan ooit het christelijke mensbeeld dat zich juist niet laat vangen in een links-rechtsschema.

We zijn elkaar gegeven tot kostbare en allen unieke mensen. Met onze beperkingen en onze capaciteiten. Niemand uitgezonderd. Christelijke politiek, in welke vorm dan ook, heeft hierin toekomst als zij tegenover de heersende opinie van wantrouwen, wetten en afrekenen, deugden als vertrouwen, verantwoording en vergeving weer zichtbaar maakt en centraal stelt.

Terug naar Paulus. Uiteindelijk komt hij aan in Rome en krijgt daar ruim de mogelijkheid om iedereen te ontvangen en toe te spreken. Juist het tegenovergestelde van waarvoor hij is aangeklaagd, gebeurt. Het verhaal van de opstanding, van de verlossing, wordt verteld en krijgt letterlijk en figuurlijk voet aan grond, daar in dat machtige Rome. Ondanks die heidense overheid.

Ik sluit af met een lied: ’t Werk van God is niet te keren, omdat Hij erover waakt. En de Geest doorbreekt de grenzen, die door mensen zijn gemaakt.”

De auteur is Kamerlid voor het CDA. Zie rd.nl/pauzedienst voor eerdere toespraken.