Wisam en Silva runnen lunchroom De Deele in een winkelcentrum in de Drentse plaats. Hier krijgen gasten de oer-Hollandse pot voorgeschoteld: snert, schnitzel, spiegeleieren, kroketten en patat met mayonaise. „Ik ben al twintig jaar kok”, zegt Wisam. „Het is een uitdaging om dit zo lekker mogelijk te maken.”

Niet oorlog of armoede zorgden ervoor dat Silva en Wisam in 2000 met hun toen 5-jarige zoon Joy vanuit Homs in Syrië naar Nederland kwamen.

Een tumor in het hoofd van Silva deed het jonge christelijke gezin besluiten naar een land te komen waar Silva kon overleven. Vijf keer werd ze geopereerd. De laatste keer was ze er zeer ernstig aan toe. In Syrië was ze uitbehandeld.

In Nederland zou ze een toekomst hebben. Joy is nu 15, dochter Nathalie (10) werd hier geboren. „Dankzij God zijn we waar we nu zijn.”

„De liefde voor elkaar deed ons besluiten deze grote stap te zetten”, zegt Wisam. Het jonge gezin liet twee goedlopende horecagelegenheden in Homs achter om te strijden voor het leven van de jonge moeder en vrouw.

Nog altijd is Silva ziek, want delen van de tumor zitten er nog steeds. Ze staat onder voortdurende controle. De toekomst is dan ook ongewis. Toch werkt ze drie dagen in de week mee.

„Het hele gezin helpt. We vechten voor elkaar, voor de zaak en onze toekomst”, zegt Silva.

„Wij krijgen zo veel hulp van lieve mensen. Dat is Zijn leiding. Geloof in Nederland is anders dan bij ons”, aldus Wisam. „Hier heeft het meer te maken met de kerk en de Bijbel, maar bij ons zit het in ons hart. Geloof is ons leven; Hij zit in onze genen. Iedereen die ons helpt, dat is liefde en die komt rechtstreeks bij God vandaan. Ik moet altijd zo lachen om mensen die zeggen dat God niet bestaat. Soms hebben ze net iets goeds gedaan, iets gegeven aan een collecte of iemand geholpen. Ze geloven niet in God, maar ze voeren wel Zijn werk uit.”

Ondanks de medische redenen duurde het jaren voordat het gezin het asielzoekerscentrum kon verlaten. Een moeilijke tijd. „Dankzij een vriend die wist dat er huizen beschikbaar waren in Zwartsluis gingen we hier wonen. We hebben het hier naar de zin. Lieve buren en een goede omgeving. Hier willen we blijven. Dit is ons thuis.”

Wisam, horecaondernemer in Syrië, kon vijf jaar geleden met hulp van een zogeheten BBZ-lening van de gemeente lunchroom De Deele in Hoogeveen overnemen. Elke dag rijden de echtelieden van Zwartsluis naar Hoogeveen, zo’n 40 kilometer. Ze doen het met vreugde. Omdat hun verhaal zo opmerkelijk is, van zo veel vechtlust en doorzettingsvermogen getuigt, kregen ze vorige maand de VluchtelingenWerk Award in de categorie Doorzetter. Het leverde hun publiciteit en nieuwe klanten op. Die konden ze door de economische crisis goed gebruiken. „Gods werk. Zonder enige twijfel”, zegt het paar.

Natuurlijk wordt er in hun zaak door landgenoten en Nederlanders veel gesproken over de toestand in Syrië. De hele wereld beschouwt de Syrische president Bashir al-Assad als een dictator die zijn volk vermoordt. Wisam en Silva Machool zien dat heel anders. Het echtpaar constateert dat familie en vrienden in ‘bevrijde gebieden’ in hun moederland vanwege hun geloof uit hun huis worden gezet en vervolgd. „Wie is dan de dictator?” Om die reden staat het paar achter de president. „Natuurlijk kan het beter, maar ook heel veel slechter. Kijk naar Egypte, kijk naar Libië.”

„Christenen konden onder het bewind van Assad in alle vrijheid leven. Wij ook. Geen enkel probleem. Op plaatsen waar de terroristen nu aan de macht zijn, is dat verleden tijd. De rechten van vrouwen worden ingeperkt en meisjes mogen straks misschien niet meer naar school. Dan vraag ik: Wie is hier wreed?”

Wisam stoort zich enorm aan het eenzijdige beeld dat in het Westen van Assad wordt geschetst. „Als de president vertrekt, wordt het één grote chaos en voor christenen volstrekt onleefbaar. De president wilde met iedereen onderhandelen, maar ze wilden niet. Deze oorlog kent geen winnaars. Partijen moeten door te praten zorgen voor een oplossing.”

Ondanks alle ellende in hun moederland vertrouwt het echtpaar op God. „Wij snappen het ook niet allemaal, maar ik ben ervan overtuigd dat dit een groter plan van God is. Hoe en wat, dat weet ik ook niet. Wij hebben geleerd dat je moet beginnen met accepteren, hoe moeilijk het ook is. Alleen maar vragen stellen, heeft weinig zin. Of ik twijfel aan God? Nooit.”