De Olympische Spelen 2012 in Londen zijn vrijdagavond officieel geopend met een immens spektakel. Zo’n 80.000 toeschouwers in het stadion en naar schatting mogelijk 4 miljard kijkers via tv en internet over de hele wereld zagen een wonderlijke mix van geschiedenis, amusement, muziek in alle soorten en maten, én religie.
Om met dat laatste te beginnen: het onderscheid met de openingsshow van de Spelen in 2008 in China was aanzienlijk. In Peking was er enkel aandacht voor het menselijk kennen en kunnen. In Londen was het bij tijden toch net iets anders. Je zou kunnen zeggen dat de organisatoren van de openingsceremonie in ieder geval een visitekaartje wilden geven van álles wat Europa heeft gestempeld. En dat is dus óók de christelijke religie.
Dat christenen wereldwijd grote bezwaren hebben tegen juist een evenement als de Olympische Spelen hoeft geen betoog. Alleen al het feit dat de Spelen ook op zondag doorgaan, is voor veel christenen reden zich er verre van te houden. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat bijna nergens méér de mens in het middelpunt staat dan juist daar. Dat werd overigens ook bij deze openingsceremonie weer duidelijk. Het is indrukwekkend en griezelig tegelijk wat mensen in 2012 allemaal kunnen.
Wie zich indenkt dat miljarden mensen op hetzelfde moment naar een bepaalde gebeurtenis kijken, voelt iets van een welhaast apocalyptische huiver. Wie zich verdiept in de Olympische Spelen zal alleen al door het massale, de menselijke maat overstijgende, bevestigd worden in z’n afkeer van dit gebeuren.
In Engeland grijpen veel christenen de Spelen echter aan om het Evangelie te verkondigen. Die inzet dwingt respect af. Er zijn genoeg argumenten te bedenken om je als christen en als kerk aan de Spelen te onttrekken. Maar als die bezwaren ten diepste slechts bedoeld zijn om in de eigen, veilige omgeving te kunnen blijven, kan dat wel eens een zondige houding zijn. Waarmee de argumenten tegen de Spelen overigens niet minder valide worden.
Enkele momenten tijdens de opening sprongen eruit. Dat was bijvoorbeeld het staande zingen van het Engelse volkslied, ”God save the Queen”.
Net voordat de sporters zich vrijdagavond presenteerden in het stadion in Londen, was er, ook om de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog te herdenken, echter een moment dat dit spektakel ineens transformeerde in een evangelisatiecampagne, zij het van het vreemdste soort. Een zangeres zong in een volstrekte stilte het bekende lied ”Abide with me”, dat in het Nederlands vertaald is onder de titel ”Blijf bij mij Heer’”.
Hoeveel mensen deze hymne vrijdagavond op aarde gehoord hebben, zullen we nooit precies weten. Maar als er inderdaad enkele miljarden mensen gekeken en geluisterd hebben, dan was dit een bijzonder moment. Meer dan de helft van de wereldbevolking hoorde op hetzelfde moment –in de Engelse versie van het lied– zingen van de God Die nooit verandert, terwijl de roem en de glorie van de wereld voorbijgaan.
Hoe toepasselijk in dit stadion bij de opening van het grootste sportevenement ter wereld.
