Het kan gebeuren dat een kerkdienst van de baptisten in Jerevan wordt geleid door een Armeense predikant uit Californië. Eens per jaar is hij twee maanden in Armenië en gaat hij in veel gemeenten voor. Ook geeft hij dan les op het seminarie in Ashtarak.

Een koor van zes vrouwen zingt a capella, en een man zingt twee keer solo een lied onder begeleiding van moderne muziek. Het maakt indruk dat een 83-jarige man naar voren treedt en een gedicht voordraagt dat hij zelf heeft gemaakt – hij blijkt de huisdichter van de gemeente. Met krachtige stem plaatst hij de strofen als poëtisch geestelijk voedsel voor de toehoorders.

Veel vrouwen hebben tijdens de dienst een sjaaltje over hun hoofd gedrapeerd. Andere vrouwen zijn blootshoofds. Er is aandacht. Een oudere broeder uit de gemeente maakt heel kleine orthodoxe kruisjes die hij na de dienst aan belangstellenden uitreikt. Om op de revers te spelden om te laten zien dat je ”born again” (wedergeboren) bent.

In Ashtarak, 10 kilometer van Jerevan, staat sinds 2000 het seminarie van de Armeense baptisten, voluit de Armeense Evangelisch-Christelijke Baptistenbeweging geheten. De baptisten zijn al sinds de vorige eeuw aanwezig in Armenië, dat wordt beschouwd als de oudste christelijke staat van de wereld.

Dat het seminarie er is, mag een wonder heten. Onder het Sovjetregime was Armenië atheïstisch. Wie in God geloofde, deed dat in het geheim. Christenen werden vervolgd. „Je kon op school niet zeggen dat je baptist was”, vertelt ds. Nahapetyan, algemeen secretaris van de baptistenunie.

Momenteel hebben de baptisten 120 kleine kerken en in totaal ongeveer 5000 leden. De groei van de laatste jaren is tot stilstand gekomen. Dat komt, zegt ds. Nahapetyan, door het materialisme. „De doodsteek voor de kerk.”

Na de onafhankelijkheid in 1990 kwam er in Armenië vrijheid van godsdienst. De Armeens-Apostolische Kerk, vanouds dominant, sloeg opnieuw de vleugels uit. „Ze is min of meer de staatskerk, omdat in de grondwet staat dat de nationale kerk van Armenië de Armeens-Apostolische Heilige Kerk is”, aldus ds. Nahapetyan.

Twee jaar geleden werd een wijziging van de godsdienstwet voorgesteld. Dat lokte kritiek uit van mensenrechtenorganisaties en kleinere religieuze geloofs­gemeenschappen, waaronder die van de baptisten. De wetswijziging dreigt nieuwe beperkingen en straffen op te leggen voor religieuze activiteiten. Eén ervan is dat bijvoorbeeld kerken en geloofsgemeenschappen niet meer door het buitenland gesteund mogen worden. Dat betekent een ramp voor de Armeense baptisten, omdat zij veel steun krijgen van broeders en zusters in Amerika.

De wet is al enkele stadia van het parlementaire proces gepasseerd. Maar de Raad van Europa, waarvan Armenië lid is, uit kritiek op het wetsvoorstel. Daarom werd de wet weer teruggestuurd naar Armenië, waar het ministerie van Justitie correcties moet doorvoeren. Ds. Nahapetyan: „Wij worden niet betrokken bij het proces en zijn als evangelische kerken niet welkom met onze voorstellen en bijdragen.”

Het is de diepste wens van ds. Nahapetyan dat er in zijn land een opwekking komt door de verspreiding van het evangelie. „Als Armeniër ben ik erg bezorgd over mijn geliefde land. Het was een droom van veel generaties Armeniërs om een onafhankelijke staat Armenië te krijgen die als een tehuis fungeert is voor alle Armeniërs binnen en buiten het land, dus ook voor de diaspora van Armenië. Ik bid dat mijn land tot de Heere Jezus Christus komt en Hem als persoonlijk Verlosser aanvaardt.”

„Als christenen bidden we voor vrede in de regio, omdat we omringd worden door drie islamitische staten: Iran, Turkije en Azerbeidzjan. De grenzen met Turkije en Azerbeidzjan zijn gesloten. Deze landen erkennen het bestaan van de Armeense staat niet, vanwege de Armeense genocide die door de Turken in 1915 werd gepleegd. De oorlog om Nagorno-Karabach werd begonnen door het Azerbeidzjaanse regime. Het is mijn droom om mijn land te zien uitgroeien tot een bolwerk in de regio waar een sterk christelijk getuigenis van uitgaat. Tegelijkertijd erkennen wij, baptisten, de speciale rol en het leiderschap van de de Armeense-Apostolische Heilige Kerk in het land en in het religieuze leven. Mijn persoonlijk gebed is dat ons land volledig lid wordt van de Europese familie (EU), omdat we een Europese natie zijn met een geschiedenis en een sterk christelijk erfgoed waartoe alle Europeanen behoren.”

Dit is het vijfde en laatste deel in een serie artikelen over Armenië.